Οι ασπροπάρηδες του Κομψάτου κι εγώ (Ιστορίες εθελοντών – Πιέρ)

Η παρακολούθηση της φωλιάς των ασπροπάρηδων στον Κομψάτο είναι μια δουλειά που απαιτεί υπομονή. Το σημείο από όπου γίνεται η παρακολούθηση είναι αρκετά μακρυά από τον βράχο της φωλιάς, γι’ αυτό δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα δεις πολλά πράγματα ενώ πολλές φορές γίνεσαι θεατής πραγμάτων που δεν περιμένεις.

Η φωλιά του ασπροπάρη στον Κομψάτο είναι βαθειά μέσα στην οροσειρά της Ροδόπης με την ανθρώπινη παρουσία να είναι μηδαμινή

Μία από τις πρώτες φορές που βρισκόμουν εκεί δεν ήμασταν βέβαιοι για την ακριβή θέση της φωλιάς και για το εάν η φωλιά χρησιμοποιούνταν ή όχι. Μοιραζόμουν την παρατήρηση με τη Τζασμίν καθώς είχαμε ένα μόνο τηλεσκόπιο κι έτσι ο παρατηρητής άλλαζε κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Ενώ εκείνη σκάναρε με το τηλεσκόπιο την περιοχή εγώ διάβαζα ένα βιβλίο καθισμένος στη σκιά ενός δέντρου. Ξαφνικά, ένα μικρός θόρυβος κάπου κοντά με έκανε να ανακαθήσω. Γυρνώντας το κεφάλι μου το βλέμμα μου έπεσε στο κεφάλι και τη γλώσσα ενός φιδιού ούτε 20 εκατοστά από το πρόσωπο μου…Γρήγορα σηκώθηκα, χωρίς να είμαι σίγουρος για το τι ήταν αυτό που είδα ακριβώς… Μετά όμως από μια πιο προσεκτική ματιά κατάλαβα πως δεν ήταν οχιά αλλά ένα φίδι που αργότερα, με τη βοήθεια ενός οδηγού, ταυτοποίησα ως λαφίτη του Ασκληπιού, τον σύντροφο δηλαδή του Ασκληπιού, του Έλληνα θεού της ιατρικής.
Μια άλλη φορά, ήταν μέσα Αυγούστου, ήμουν στον Κομψάτο με μια καινούργια εθελόντρια, τη Ζίτα, με την οποία μοιραζόμασταν και πάλι την παρακολούθηση. Εκείνη την περίοδο η ομάδα του WWF είχε καταλήξει, βασιζόμενη στις παρατηρήσεις μας, στο συμπέρασμα πως οι δύο νεοσσοί δεν ταΐζονταν όπως έπρεπε από τους γονείς. Έτσι εμείς έπρεπε να δούμε πως ακριβώς φρόντιζαν οι γονείς τα μικρά τους. Εκείνη την ημέρα είχαμε παρατηρήσει τους γονείς να πετάνε για αρκετή ώρα, χωρίς όμως να ασχολούνται με αυτό που θα έπρεπε… Συμπεριφέρονταν σαν “έφηβοι”, πετούσαν μαζί κάνοντας κάτι που έμοιαζε με επιδείξεις “ζευγαρώματος”. Σίγουρα, οι δύο Neophron που πετούσαν γύρω από τον βράχο τους ήταν ένα όμορφο θέαμα, δεν ήταν όμως και μια υπεύθυνη συμπεριφορά, καθώς παραμελούσαν τις υποχρεώσεις τους ως γονείς!

Παρατηρώντας τη φωλιά του ασπροπάρη γίνεσαι ένα με τη φύση γύρω σου

Κάποιες φορές βέβαια δεν υπάρχει τίποτα για να παρατηρήσει κανείς, όπως η τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Ο Χαβιέρ έκανε τις δύο πρώτες βάρδιες και όταν επέστρεψε ήταν πολύ χαρούμενος γιατί είχε δει τα δύο μικρά να πραγματοποιούν ολοκληρωμένες πτήσεις, σημάδι πως θα έφευγαν για την Αφρική από στιγμή σε στιγμή. Και πράγματι αυτό έκαναν αφίνοντας εμένα να πραγματοποιήσω δύο βάρδιες των 5 ωρών παρατηρώντας μια άδεια φωλιά, μέσα στους αέριδες του Σεπτέμβρη, μήνυμα πως ο χειμώνας ήταν πια προ των πυλών!