Παράλογο υπέρ λογικής

Θα μπορούσε κανείς να φωνάξει «άνθρωποι, άνθρωποι…» και απευθυνόμενος στους πολίτες  της χώρας να θέσει ερωτήματα μήπως και τους καταλάβει:

Γιατί ενώ καίγονται περιουσίες των Αθηναίων του κέντρου, όσοι τις καίνε λέγονται «αντιεξουσιαστές»;

Πώς κατανοεί το 11χρονο τον όρο αντιεξουσιαστής;

Γιατί αυτή η αδικία συνεχίζεται χρόνια;

Ανικανότητα του κράτους;

Ενδοκρατικό μίσος για το κράτος που εκφράζεται με κακούς χειρισμούς;

Ηττοπάθεια του ορθολογισμού έναντι του παράλογου «πορεία για τον Αλέξη»; Ποιον Αλέξη; Τον κρυμμένο πίσω από τις λέξεις κυριολεκτικά: τις λέξεις ανομία, ασέβεια, παραβατικότητα, αμορφωσιά, περιθώριο, προβληματική συμπεριφορά κλπ

Πώς τα ΜΜΕ προβάλλουν την «πορεία» των θιασωτών της ανομίας και μετά θερίζει ο πολίτης τις θύελλες;

Γιατί η κοινωνική μας ευαισθησία δεν στηλιτεύει αυτή την κατάσταση και δεν συμπάσχει με τους «ελεύθερους πολιορκημένους» της πόλης των Αθηνών;

Γιατί αν τα πει κανείς αυτά στο FB θα πάρει λιγότερα like και από τη φωτογραφία με τα αδέσποτα της γειτονιά μου, την ώρα που κάνουν την ανάγκη τους «χαριτωμένα» στο γρασίδι το πάρκου με τα παιδιά να τα πατάνε στη συνέχεια?

Γιατί όποιος μιλά με συμπόνια για τους πρόσφυγες να είναι πιο «άνθρωπος» από αυτόν που ζητά την ευνομούμενη πολιτεία του σεβασμού των δικαιωμάτων της περιουσίας της ασφάλειας, της ήρεμης καθημερινότητας του πολιτισμού;

Μήπως «πειράχτηκε» η δική μου λογική αι αρχίζω να τα «χάνω» και δεν πιάνω το «βαθύτερο» νόημα; Μέση οδός δεν υπάρχει: ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Πάντως εγώ όσες θάλασσες κι αν γύρισα, στραβό γιαλό δεν είδα…