Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά 

Πατέρα, ρέει ο οίνος!
Η Παναγιώτς ,ικιά τα χόονια γήθιλι να στείλ’ ντου Θουδήη για σπουδές γιατί έλιγι απ’ ντουν αρέζαν ντιπ’ πουλύ τα γράμματα κι του μιτάνιουσι πουλλές βουλές απ’ δεν ι πήγι να γεν’ δάσκαλους! Ε, αφού δε νι μάθαμ’ ιμείς πέντι γράμματα να μαθ’ του πιδί μας έλιγι κι ξανάλιγι ντ’ Ατουμσιώ ,γιατί λόγιαζι απ’ τσίνα, κι γένταν η γι απλή τ’. 
-Άκσι μουρή μάνα μ’Ατουμσούδα, η Θουδήης πρέπ’ να μαθ’ γράμματα να γεν’ άθιιπους οχ σαν-ι τιμάς τς τουρλίτις ,απ’ δε
νουγούμι καλά-καλά να βαστούμι ντη φλάδα. -Αα γιαδγιέ, ε η γιαλός κι δότι ,να μ’αφήστι ,τσι γείδαμ’ κι τς γααμματζούμιν…να ,κάντιν!Για ντιμπιλιά αλήθεια εχ’.Βαργιέντιν να σι βαλ’ γιένα πουτήρ νι-ό, κι άφσι ,του σπίτι τς να καίγιτι σα δγιαβάζ’ καμνιά παλιουφλάδα δε σκώντιν αβγό να γέν! 
-Καλά μη μουρμουίιζ’ σα ντου μπάμπουα ,σαν έρτ’ έεκειν’ η γι ώρα αα δγιούμι.Μου ,ναα, α παρ’ κι καμνιά μουρφουμέν’ κι αα πιάσ’ καλά.
-Τι μι λες ότι η μουρφουμένους παίρν΄μουρφουμέν;Μπουλεί. Πάντους, η σκατουμπάμπουας του καλό τ’αχλάδ’ αα φάει.Πόσιν γείνι ΄απ’ γείνι …κι παίρν’ …να μη θελς να σι πω κι γιγουνότα! -Καλά-καλά ,σώπασι του ουουδάν σ’. 
Σαν –ι σώσαν τα χόονια κι γήρτι η γι ώρα να πάει η παίδους στου πανιπιστήμιου ντου λάλσι η γι Ατουμσιώ κι ντου ώωτσι. 
-Τι θέλς μπαμπά μ’ να γενς; 
-Κάντιμπουτα !Δε θέλου να φύγου, να ξινιτιυτώ. 
-Μ’άιντι κι δε αα πας σντου Καναδά ως του Διντάατς κι αα δγιούμι. 
Πήγι στου Διντάατς να δώσ’ ιξιτάσεις σ’ντ΄μουσική γιρνέ.Σι γιένα γραφειούδ’ τς Ακαδημίας γήνταν γιένας μουσικός κ’ ιξέταζι στου τααγούδ’.Ντου λέει:Τι τραγούδι θα μας πεις Θεόδωρε; 
-Απ’ όξου; Ώωτσι ικιός. 
-Τι να πω, ξέρου πουλλά αλλά αυτήν ντη στριμή δε θμάμαι. 
Τάχασι η καμένους γιατί έευτου παθαίνουμ οι Σαμουθρακίτις όντι θέλουμ να κβιντγιάσουμ για να μας καταλαβαίν’ κι άλλ’ ξέν’! 
-Έλα μην ντρέπεσαι, πες μου ,για να παίξω εγώ τη μουσική. 
-Ας σι παίξ’ η Τζαμπνουγιώρς ,γείπι μουλουχτά . 
Καμνιά βουλά αρχίνιψι:σήμια ταχιά, σήμια ταχιά,σήμια ταχιά … 
-Στοπ στοπ ,τι είναι αυτό; 
-Αυτό ξέρου κύριι είνι θκο μας ! 
Κιο δεν ι γήνταν κάγκανε ,μου γήθιλι να ντου πειάξ’. 
Στου καπάκ’, «πήγαινε με πάλι πίσω καΪκτσή…» 
-Στοπ,τι είναι αυτό, κι ο Χριστοδουλόπουλος λέει ταξιτζή. 
-Ναι αλλά ιμείς παγαίνουμ πίσου μη του καϊκ,τι να πω! 
Τα δώκι μνια μούτζα κι πήι τα μάτγια τ’ κι πήγι σ’ντ΄Γιρμανία κι απάν σ’ντου χόονου έκλουσι κι ξαναδώκι ιξιτάσεις κι όπους έμαθι να κβινγιάζ’ καλά ,γένκι καθηγητής-μιγάλους κι τρανός-κι χαίρνταν οι γουνοί τ’. 
Μνια βουλά πήγει σ’ τ’ Σαμουθράκ’ μι ντ’ καλή τ’,γιένα λουγαρκό,λιένταν γούλη μία τα κατάγιαλα.Γίσια απ’ γείχαν η μπαμπάς τ’ απουζιμένου του κρασί.Έκατσι ντου καναπέ όξου κι δγιάβαζι μνια φλάδα.Έεκ’ απ’ κάνταν γείδι απ’ έτιιχι του κρασί κι πιτγένταν όξου.Αντί να σκουθεί ,λάλει : ρέει ο οίνος, πατέρα ρέει ο οίνος! 
Καμνιά βουλά ακούσκι η Παναγιώτς. 
-Τι θελς μπαμπά μ’; 
-Πατέρα ρέει ο οίνος. 
Δεν-ι καταλάβινι ικιός κι σα πήγι κουντά κι γείδι ,τι ντου θελς! 
Αα,κάλα γιατί δε λάλσις,να μπε η μουρφουμένους! 
-Τόση ώρα αυτό έκανα. 
-Σι πγια γλώσσα ! 
Ααχ, Ατούμσα σα να γείχις δίκιου,μουου δε σ’ άκσα γήθιλα τα μιγαλεία,να, τώω τι παθαίνουμ απ’ντου μουναχουγιό,κιος ένι ντιπ για τα σίδια! 
-Άιντι,τσιούτου μούτου… 
-Κι άφσι απ’ πήγι κι φουρτώθκι έεφτην, του χουντουουζό κι δε μας δίν ‘σημασία. 
-Ιγώ σι τόλιγα ,μουρφουμέν’ δεν ι γίνι κείν’ απ’ ξερ’ γράμματα ,γείνι ικείν’ απ’ γείνι αθώωπ’κι όσου για ντ’λιγάμιν’ τι σέλιγα για ντου σκατουμπάμπουα, τώι του καλό τ’αχλάδ’.