Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Τα πιδγιά κι τα χουσμέτγια! Τι μι γήθιλις μάνα; 
-Να σι γήθιλα ,μου πάει. 
-Τι πάει! Λέγι τι μι γήθιλις κι ξισήκουσις ντου ντόπου ! 
-Μμ, να ,να πάγινις να παρς κουμμάτ’ γαζ’ γιατί του βράδ’ αα νέρτ’ οι γ’ ιιτόν’κι αα κθόμαστι σκουτνά.-Αα, να πάγου σαν ένι έδια,έδια μπάς’. 
-Παρ’ δραχμές απ΄ντου μπαστό κι ντου γαζουντινικέ κι πάνι. 
-Στου μπαστό ,πού να τσι βώω τσι δραχμές! 
-Βαλ’ του χερ’ σ’ σντ δεύτιρ’ ντη σλίβα κι παρ’ γιένα μαντλούδ,’ λύσι ντου κόμπου κι παρ’ γιένα δικάρ’. 
Η γι Αθανάης πήι ντου γαζουντινικέ κι τς πάαδις κι γένκι αγίας.Σα ν ι γήσουσι στου μαγαζί άφσι ντου ντινικέ ,λάλσι όμους ντου μπάρμπα τ’ να ντου γιμίσ’΄γαζ’ κι πήγι να παίξ’ στου πγαδ’ σ’ τς Μακιιλιές μι τα πιδγιά.Μμ.σώνταν του πιγνίδ; 
Σκουτίνιασι κ’ικιά παίζαν κι τσίιζαν κι δεν άκγι ντιπ απ’ τς λαλιές, ντ’ μάνα τ’ ,απ’ λάλει. 
Καμνιά βουλά έκλουσι στου σπίτ’, απ’ κατ’ μιργιά ,για να κοψ’ δόομου, κι ως φαίντι φουβούνταν κι κουμμάτ’.Μόλις πήι χαμπάρ η σκύλους ,άρχισι να γαβγίζ’. 
-Αθανάασ’ ! 
-Έε,έρχουμ,έρχουμ .’ 
-Έλα κιαα πιν’ πάπγις.Πού ένι του γαζ; 
-Αα ,σώθκι δεν ι γείχι κι πήγα να παίξου. 
-Σα δεν ι γείχι δε πειάζ’, μουου, να μη του ξέχασις!Πού ένι η ντινικές; 
-Αα,ντουν άφσα έεκ’, μι γείπι να πάγου ταχιά να πάου. 
Του βραδ’ δεν ακούσκι κάγκανες κι πέσαν για γύπνου νουίς-νουίς. 
Ντ άλλ’ ντ’ μία σια τς δέκα λαλεί πάλι η μάνα τ’ ντου ν Αθανάσ’. 
-Πάνι να παρς του γαζ’ κι πάρ’ κι γιένα κ’λο ρύζ’ κι αα κάνου κλουκθόπτα ,σιιγλιά. 
-Κίνσι πάλι η γι Αθανασιός .Κατ’ απ’ απουσώθκι ,τι γείστι καλά, βήικι πάλι τς πιαίδις κι πήγαν στ’ Δημητρού , φάαξαν ντουν ανιγό , μάσαν νι-ό κι κάναν βαρκούδις.Πήγι η Γιάννς κι γήφιι κ’ίινις κι τς ανοίξαν,κόψαν τς πάτ’ αμ παν’ κι απ’ κάτ’, απλώσαν ντ κ’ίινα ,ντη διπλώσαν στα δγιο, στου μάκουους ,γύισαν τς άκιργις λουξά ,τς ανοίξαν κινα δγείτι αρμένζμα. 
Απάντιχι κι η μάνα τ’ του γαζ’ κι του ρυζ’! 
Λάλει πάλι ,μου ικιός δεν-ι γείχι σκουπό να κλώσ’.Σκώθκι ικείν’ ατη τς κι πήγι κι πήι ό,τ’ γήνταν κι έκλουσι κι έκανι ντη δλεια τς. 
Έκλουσι ικιός μνα γήξιι,έφαγι καμπόσις για να μαθ’ ναχ’ κι ντου νου τ’ να κλώθ’ όπ’ παγέν’γιατί του πιγνίδ’ δε σώντι. 
Μνια μία όμους απ’ ντου λάλει πάλι,ντη γείπι. 
-Τι να σι κάνου για,κ’ιγώ γείμι πιδί κι θέλου να παίξου ,δε αα λιέμι γούλη μία στα χουσμέτγια! 
-Καλά μπαμπά μ’ ντου γείπι ικείν’ έις δίκιου ,σα θέλουμ’ να γέντι η δλεια μας πατούρ κι τουρ να μη βάζουμ να ντη καν’ τα πιδγιά. 
Έτς γένταν άλλ’ βουλά ,τα πιδγιά κάναν πουλλά χουσμέτγια κι όντι βαργιένταν να χουσμικεύ’ ,τώωγαν κι απού καμνιά.