Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Καμ… -Άιντι Αρμινουπούλα αα πάμι στς λαψάνις; 
-Έμορ μουρή παλαβώθκις,πού να πάγου απαντέχου ντου Γιώρ. 
-Αα καλά αα πάγου στου σπίτ κι σαν έρτ’ λάλσι. 
Η Γιώρς δεν αρχόνταν κι γι Αρμινουπούλα βραδίνζι! Καμνιά βουλά φάνκι .
-Πού πήγις βρε Γιώρ κι άργησις ; 
-Στου γήλιου απού πίσου, πού πήγα, απάντιχα κάμ αρχόνταν η Γιάννς να πάου κουμμάτ’σύρμα μ’κιος πήγι όπ’ πήγι κι ξέχασι να κλώσ’. 
-Να απάντιχα, για να πάμι μι ντ’ Βαανιώ στς λαψάνις, μουου ,ας ένι κι ταχιά. 
-Ταχιά αα ν’απαντέχου κάμ έρτ’ η Διμουστένς για τς αίγις κι αα νι γείμι στου σπίτ, πάνι όπ θέλς. 
-Να πω σαν ένι ντ’ άλλ’ ,παα πάμι ταχιά. 
-Να ντ’ έις κι πισμέν’, μου κείν’ ένι χουργιουγύα πού να ντη βήις! 
Λάλσι: Βαανιόοου! 
-Τι ένι Αρμινουπούλα! 
-Αα ,στου σπίτ’ γείσι; 
-Στου σπίτ στου σπίτ’ απαντέχου κάμ έρτ η Παναγιώτς να μι πγιάσ’ μνια πλάδα . 
-Ιι, καμέν’ μικά πλάδα γείσι ικανή να πγιάις,νάρτου μνια στιιμή να ντη πγιάσου,ίιξι κουμμάτ’ στάρ κι πγιάσντην μουκαμέν’, απ’ απαντέις ντουν άνταα σ’ για ντ’ παλιόπλαδα! 
-Έλα μέσα Αρμινουπούλα κι ας ντη πγιάσ’ ντου μήνα απ΄δεν έχ’ Σαββάτου. 
-Έμορ ,κάλα Γιώρ’ γιατί ανικατέβισι κι απ’δε σι σπέρν! 
-Ανικατέβουμ για, γιατί έτς ντεχ΄μαθμέν’ η Παναγιουτούδς κι μουναχή τς μικά φουουκάλ’ πγιάν!Απαντέχου του γιένα ,απαντέχου τ’ άλλου ους πότι .Σα τα κακαώσ’ κι καμνιά βουλά η Παναγιώτς πγιος αα στα παγαίν’ η μπόμπης ιμ; 
-Σώπασι ντε,έμπι γλώσσα δε ξαναβάιζ μέσα,σώπασι σι λέγου. 
-Δε σουπαίνου, γιατί ντη σναστέεφισι κιαα τα πάθουμ’ …χώργια απ’ μας κόλσι τ’ «απαντέχου κάμ…» 
Του ταχιά ,αυγή-αυγή νάσι η Βαανιώ. 
-Ιιτόν’, ντου γήπγιτι; 
-Έμορ ,του μάτ μας δεν ανοίξαμ πού να ντου πγιούμι. 
-Άιντι βάλι Αρμινουπούλα ντου τζιτζβέ κι απαντέχου κάμ΄πιάσ’ η Δούκας κι φερ’ καμνιά γούπα να πάου. 
-Αα τσι τγανίις για αα τσι ψήις, ντη ουτά η Γιώρς. 
-Μπαα ,ιγώ δε ψήνου μον’ τγανίζου ,σα θελ’ η Παναγιώτς ας ανάψ’στγια όξου σ’ ντου χαρκόλακα κι ας τσι ψήσ’ ιγώ δε μπουλώ έτέτγις δλειες. 
-Αα κάλα η γούπα τώωγιτι ,να ντη ψήις ακαθέρστ’ .Τι τγαν’τή, να μη δεν έχουμ’ κάρβνα!Πού γείσι Βαανιώ στου διαμέρισμα απ’ κάντιν γουλ σιαπία απ’ έδγιου κι τσίιζ’ του κάθι τι; 
-Αα ν’ απαντέξου κάμ έρτ νουίς η Παναγώτς αα γέν’ κουλάι. 
Γήπγιαν κι ντου καφέ τς κι φεύγουντα ντη λέει η Γιώρς. 
-Μουρή Βαανιώ ,να μη σχουέις έδια απ’ αα στου πω ,μου ,να, δουνά τόχου .Σ’έβγαλα γιένα πνώμ’ ,σι λέγου Κάμ ,γιατί μας κόλσις κ’ιμάς να λες γούλ ντ’ ούα ,απαντέχου καμ, κι του λέμι κ’ιμείς. 
Δγιε να μη τ’ απαντέις γούλα απ’ τς ‘αλλ’, για να ντη κόψεις έεφτην ντη κβέντα. 
-Έε, γιου, Γιωρ’ καλά κι μι του γείπις ,γιατί η Παναγιώτς πουουχτέ μη γείπι: μη ξαναπαντέις ,δε ξανακάνου κάντιμπουτα !Δε ξέου! Κι η γιαγιά μ’ μ’έλιγι του « ξέου» σι καν’ νκουκύρ’, του «δε ξέου» καν νκουκύρδις τς άλλ’. 
Καμ…νκουκυιυτείς Βαανιώ!