Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάνη-Τσιουλπά
Ζντγιανεύ αντίς να δλέψ’!
-Αα, γινήκαμ’ παλιαθώωπ’ κι δε του καταλαβαίνουμ’ κι ντιπ’!
«Έεφτην γήνταν η καλημέρα τ’παίδου’ σήμια», γείπι η θγια μας η Βαανιώ κι πήγι μέσα να πάρ’ ντου γαζουντινικέ να βάλ’ σ’ντ λάμπα γάζ’ γιατί η κι-ός αα χαλάσ’ κι κόβντιν τα φώτα κι λιέσι
πασπατιυτά.
-Μ’ας ένι τι πλάκα μουναχή σ’ κβιντγιάιζ’ ,λάλσι η γι Άγγιλνιώ
-Μουναχή μ’ !Να μη θέλου κι νουμάτ’!Μ’ τι να τσι κάνουν απ’ γινήκαν για του σνί .
-Αα,μάνα μ’ πγιος σι πίαξι μαθέ κι’ ανιγκιιμνιάιζ;
-Προυί-προυί γήρτι γιένας κι μι λέει , « χειργιάζουμ’ πάαδις να πας μέσα να μι φέρς κανέ πιν-ντάρ’».Τι να σι φέου πιν-ντάαρ’! Σαν αρπάξου ντη κλαδούα αα δγεις ισύ, μου να, δώσι μ’ Θιέ μ’, υπουμουνή.
-Έετς Σαμουθρακίτκα στου γείπι;
-Κάλα πιατκά ;
-Γήνταν μαθέμ θκος μας,ντόπγιους;
-Ντόπγιους γήνταν ,μουου σαν-ι γίσουνα ντου γκντουρ’ έλα σι ντου κάνου του ταλίμι τ’ .
-Κι δεν-ι ντάαπκι ;Ντου γνώρσις;
-Έκανα να ντου σουσουμνιάσου, μου δεν-ι γήμαν κι σίγουρ’ κι ντου λάλσα, « βρε απ’ τ’ιμένα χήα ιυναίκα γήρτεις να γέεψις, μι δγιο χέργια άξια ,γιρά γιατί δε πας να δλέψεις;». .Κι ξέρς τι μη γείπι κι γένκα θηρίου;
-Τι σι γείπι;
-«Σα σι σβύιξου καμνιά αα κείτισι καταγή, κι αα πάου ό,τ ένι, μουναχός ιμ».
-Βαανιώ,να του πούμι κανέ ,να δγιούμι τι γέντι ,μπουλεί να πήγει κι αλλού.
-Κιος πήγι-πήγι ,ας ένι καλά ,πήγι κι σ’ντ’ Μαργιώ, ντου λπήθκι κι ντου δώκει κατό ιβρώ να πι-άσ’ ντου μήνα τ’ λέει. Μι πήι τηλέφουνου να μι πει για ντου κι-ό ,να σιάσου ντ’ λάμπα μ’ κι μι του γείπι. Μου ικείν’ δε ντη γείπι κβέντις.
-Αφού ντου δώκι κατό ιβρώ τι να ντη πει,μου ντ’ άλλ’ βουλά αα γέεψ πααπάν’, σι λέει αυτήν έχ’.
-Μπαα, οι μουναχές οι γ’ιυναίκις χαθήκαμ! Να τσι μασ’ όσοιν κάντην κι να τσι βάλ’ να βουηθούν πούπιτα ,όσου για να κμούντιν κι να τώων ,γιατί αα φάν’ ιμάς .
Αλί σ’ ντουν!
Κι άπ’ κβιντγιάζαν…
-Θγια ξαναγύρτα να μι δώισ’ κουμμάτ’ ψουμί ,να φάγου αφού δεν έις πάαδις!
-Έλα σιαδώ ,να μι πεις πγιος γείσι κι ζντγιανέβς,τούνς γείσι κι αντλουγάς .
-Αα,ισύ γείσι μπαμπά μ’;Ντου γνώρσι η γι Αγγιλνιώ.
Κάλα γιατί έπιασις τα σπίτγια ,τς μουναχές τς ιυναίκις να σι δώσ’ πάαδις κι σα δε, ν’αντλουγάς!
-Ιγώ γείμι ,μου να μη πεις κάντιμπουτα ντου μπαμπά μ’, γιατί αα ν’έχ’ του κιργιάσ’μση δραχμή! Μ’έδινι πάαδις όσου πάγινα κι βουήθουμαν ,μου βαέθκα κι γείπα αφού ζντγιανεύ οι ξέν’ ας πγιάσου κ’ιγώ τς ιυναίκις κάμ΄μι δώσ’ τίπουτα.
-Αα έευτην ντ’ τιχνούδα να ντ’ αφήισ’ κι να μάθς να δλευς γιατί σιακάτ’ απ’ έεφ’ ξέρς πόσοιν πέφτ’ στα χαρτουκούγια γιρνέ για σπίτ’; Άμα τσι βάζαν να βουηθούν καλύτια ,παρά να κάντιν άπρακτ’ κι ν’απαντέχ’ να τσι δώσ’ καμνιά μπγκιά ψουμί.
-Σα δε πείτι κάντιμπουτα αα βουηθώ όπγια χειργιάζτι βουήθγια κι σα μη δίν’ του κατιτίς κάτ’ αα γέν’.
-Άιντι ,να σι γέν’ μάθημα !Γείσι νιος κι δυνατός,δούλιψι νάις απού γούλα!