Η Σαμπιχά εκπροσωπεί 30.000 Ρωμά και ο Σπιτάλας 1.000.000 διαζευγμένα ζευγάρια: Ζητούν λύση

Με αφορμή την υπόθεση της υποψηφιότητας της Σουλειμάν Σαμπιχά στις ευρωεκλογές, μπήκε στο προσκήνιο το πρόβλημα των μειονοτήτων αλλά και των αδικημένων ανθρώπων στη χώρα μας, όπου καταπατώνται κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα.Οι Ρωμά -όπως και άλλες ομάδες καταπιεσμένων ανθρώπων, βρήκαν τρόπους δημοσιοποίησης του προβλήματός τους το οποίο πραγματικά είναι υπαρκτό και, καλώς έκαναν. Η πολιτική είναι και πάλι στο προσκήνιο, όπως πάντα στην Ελλάδα, και πολιτευτές πάλι βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν αυτές τις ομάδες, να υποσχεθούν προεκλογικά και να ζητήσουν ψήφο από τους αφελείς ενώ είναι γνωστό οτι και πάλι δεν θα κάνουν τίποτα, είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία είτε από προσχεδιασμένη διαστροφή ξεπουλήματος της χώρας και των ανθρώπων.
Αυτό όμως που καίει και είναι υπαρκτό πρόβλημα, είναι αυτό των διαλυμένων οικογενειών, των διαζευγμένων, το οποίο ενώ έχει γνωστοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια, κανένας πολιτικός ή θεσμικός παράγοντας δεν το έχει αγγίξει. Πολλές υποσχέσεις αλλά στην ουσία, τίποτα. Είναι επειδή νομίζουν οτι θα 'θίξουν' το κατεστημένο και συμφέροντα? Είναι διότι τα διάφορα φεμινιστικά-πολιτικά λόμπυ βάζουν βέτο στους γνωστούς πολιτικάντηδες επειδή νομίζουν οτι θίγουν τις γυναίκες, δηλαδή ψηφοφόρους τους και μέσω αυτού γίνεται ηθελημένη προσπάπεια επιβολής μητριαρχίας, νομίζοντας οτι ελέγχουν περισσότερο τη γυναικεία ψυχολογία? Είναι επειδή είναι όλοι ανίκανοι και αδιάφοροι να μπουν στο πρόβλημα και να δώσουν λύσεις επειδή είναι δύσκολο?
Μήπως έτσι δεν ήταν πάντα οι πολιτικοί μας: Δηλαδή επιφανειακοί-ρηχοί και δίχως όραμα και πρόγραμμα για τη χώρα μας? Απλώς κορόιδευαν όλες τις κοινωνικές ομάδες που είχαν πρόβλημα και τους έφερναν αντιμέτωπους τους μεν ενάντια στους δε. Ο λαός απλώς επηρεαζόταν και ψήφιζε τους ικανότερους ομιλητές-ρήτορες και η ζωή συνεχιζόταν από εκλογές σε εκλογές.
Ας μπουν στο πρόβλημα, οι πολιτικοί για να καταλάβουν και να ζήσουν τα προβλήματα. Δεν είναι αρκετό να τα βλέπουν από έξω, να τα προβάλλουν σαν δημοσιογράφοι και να αυτοπροβάλλονται ως διεκδικητές των ξένων δικαιωμάτων. Ας τους δοθεί κάποια θέση εξουσίας για να δούμε τι θα κάνουν και στη συνέχεια να δημιουργούν κόμματα...
Τώρα όμως, οι πολίτες άρχισαν να αφυπνίζονται, να οργανώνονται και να διεκδικούν. Τα παραδείγματα της Σουλειμάν Σαμπιχά και του Νίκου Σπιτάλα αποτελούν φωτεινά παραδείγματα ακτιβιστών που ζουν ένα πρόβλημα και το προβάλλουν με διαφορετικά μέσα ο καθένας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη δυτική χώρα που δεν έχει οικογενειακά δικαστήρια/οικογενειακούς δικαστές, δεν έχει κοινωνικές υπηρεσίες για παιδιά διαζυγίων/πραγματογνώμονες, δεν έχει διαμεσολαβητή, δεν έχει το θεσμό της συνεπιμέλειας, δεν έχει οικονομική και κοινωνική πολιτική για ανθρώπινο δικαίωμα της οικογενειακής ζωής, γ'αυτό εξ άλλου καταδικάστηκε τρεις φορές στα δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων (υποθέσεις Κοσμοπούλου Συγγελίδη, Τσουρλάκη). Ο Νίκος Σπιτάλας, αποφάσισε να δημιουργήσει το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ για Γονεική Ισότητα και ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών των διαζυγίων και συνεργάζεται με δύο άλλα κινήματα για την Ευρωβουλή, στο ψηφοδέλτιο ΔΡΑΧΜΗ με σκοπό την έξοδο της χώρας μας από την κοινωνική και οικονομική κρίση. Με την αγωνιστικότητα που τον διακρίνει, μπορεί να καταφέρει πολλά.