Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος
Αδίκησε τελικά ο Οδυσσέας τους ναύτες του στερώντας τους το δικαίωμα να παρασυρθούν κι αυτοί από το μαγικό τραγούδι; κι ας πηδούσαν στο πέλαγο κι ας οδηγούσαν το καράβι στα βράχια; Μήπως έπρεπε να αφήσει το πηδάλιο και όλοι μαζί να αρχίσουν το χορό; Κι ας τέλειωνε άδοξα το ταξίδι;
Και αν είναι καλύτερα να είσαι σειρήνα αντί καπετάνιος; Καθισμένος στα βράχια κι ατενίζοντας το πέλαγος να τραγουδάς και να βλέπεις τα καράβια να ζυγώνουν μαγεμένα και τα μεθυσμένα από την επιθυμία βλέμματα των ναυτικών να αγνοούν τους κινδύνους και να παραδίνονται στο ολοκαύτωμα της ψυχής τους. Και να μεθάς και συ από τη δύναμή σου;
Ποίος είναι τελικά ο ρόλος του ηγέτη;
Τον Ιανουάριο του 2009 στους διαδρόμους της Βουλής ρωτήθηκα από τέως πρόεδρο της πως βλέπω την κατάσταση. Του απάντησα πως μόνη λύση είναι να καθίσουν ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και να συνεργαστούν σε μια έκτακτη εκτός κοινοβουλευτικής πεπατημένης διαχείριση της κατάστασης μέχρι να ξαναβάλουν την χώρα σε σταθερή και σίγουρη τροχιά.
Δύο μήνες μετά ο Πρωθυπουργός κάλεσε τους αρχηγούς, αλλά στην ουσία η πρόσκληση απευθυνόταν στον Παπανδρέου, σε συνεργασία και εισέπραξε κατηγορηματική άρνηση.
Λίγους μήνες αργότερα μετά τις εκλογές ο Παπανδρέου φρόντισε να τορπιλίσει μεταξύ των άλλων και κάθε δυνατότητα συνεργασίας. Έτσι πλησίστιος 7 μήνες μετά ο «Τιτανικός» παγιδεύτηκε στα παγόβουνα της χρεωκοπίας και του μνημονίου.
Μετά από 18 μήνες η υποταγή στην «ανάγκη», μπροστά στον κίνδυνο άμεσης χρεωκοπίας, ώθησε στη συνεργασία. Όμως το τσουνάμι του λαϊκισμού που δημιούργησε ο Αντρέας έχει σηκώσει κύματα που θέλουν χρόνο για να «καλμάρουν». Και εν τω μεταξύ κακές reproduction και σε πολύ πιο επικίνδυνες συνθήκες προκαλούν θανάσιμους κινδύνους.
Μοναδική μας ελπίδα είναι ότι στην ανάγκη πείθονται ακόμα και οι θεοί. Και στις σημερινές συνθήκες η συνεργασία είναι αδήριτη ανάγκη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι ναυαγιστής. Γιατί δεν είναι η εποχή που ενώ τα σύννεφα της πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής χρεωκοπίας συγκεντρώνονταν εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα. Δεν είναι η εποχή που ενώ ηχούσαν οι καμπάνες του συναγερμού (π.χ. Λάζαρης) εμείς προτιμούσαμε το τραγούδι των σειρήνων.
Η θύελλα μαίνεται και τα σπίτια μας καίγονται. Κι εμείς τραγουδάμε φάλτσα. Δεν είναι θέμα Αριστεράς ή Δεξιάς. Ούτε Κεντροαριστεράς ή Κεντροδεξιάς. Κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Ούτε με αυτοδυναμία.
Αντίθετα ακόμα και αν είχε αυτοδυναμία θα έπρεπε να ζητήσει την συμμετοχή και όλων των άλλων. Απαιτείται πανεθνική προσπάθεια εδώ και τώρα. Οι απόντες από το προσκλητήριο και εκείνοι που εξακολουθούν να τραγουδούν στους πολίτες το τραγούδι των σειρήνων θα είναι υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στους νέους, απέναντι στο μέλλον της πατρίδας και του Έθνους. Όσοι δεν άκουσαν τις καμπάνες στις 6/5 έχουν μια τελευταία ευκαιρία στις 17/6. Μετά θα είναι αργά για δάκρυα.
Δυστυχώς για όλους μας.
antonis@antonakos.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου