Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάννη- Τσιουλπά

Η γ’ αχουρταγιά φερν πουνηργιά κι μιτά… βάλτου ίιγαν.
-Νταγή Γιώρ!
-Πγιος ένι;
-Ιγώ γείμι η Γαουφαλλιά.
-Αα, έλα,έλα πού χαθήκιτι,έλα κάτσι να σι δγιούμι .
Απού μέσα λάλει κ η Ζαφεία
-Έλα μουρή Γαουφαλλιά ,σι θέλου.
Άμα θέλς η γι άλλους να κάτς, λες απ ντου θελς κι κάθιτι κι δε
γιικά να ξανασκουθεί γιατί απού ιστουρίις ας φλάει Θιός!
Ανέφκι η Γαουφαλλιά ,πίασι κι έκατσι σια του μέσα του παναθύρ. Η Ζαφεία πήγι να τοιμάσ- ντου δίσκου κι η Γιώρς πήγι απ του κατόν να φερ κανέ ξύλου για ντη στγια.
Κι απ έκατσι η Γαόφαλλους- έτσι ντ έλιγι ακιιφά η Ζαφεία-σα σνιφάδις δε χουνεύνταν-βήηκι γιένα χαρτί διπλουμένου κι του τζέπουσι.Γήρταν κι γιάλλ βάλαν μπουουστά ντου καφέ κι τα Δινταατσιανά τα κιάσματα απ τσι γίφιι η γι Αθανάης η γκμπάους κι κβιντγιάζαν ,μουου,μον να τς άκγεις.
-Κάλα Γαουφαλλιά γιατί δεν ι μιτα πάτσις έδγιου ,έις τίπουτα μύγια;
-Μπαα ,νταγή ,δλειες παγαίν η Δμήτιις σι δλεια κι να, τα κτσουδούλια γούλα απουμέν στη μένα ,ως ντ κακή μιργιά κι ως ντουν Άι Παντιλέμουνα απουσώνουμ.
-Τι δλεια ,πού παγαίν γείπι η Ζαφεία.
-Παγαίν σιακεί στου Λάκκουμα σντου λαδόμλου τ’ Χανού κι να ,απ παρ κουμάτ χαρσλίκ κι του λαδ μας ,κ’ ιλιές.
-Αα, καλά έκανι ,ας ένι.
-Ισείς μαθέμ πώς τα βουλεύιτι ;
-Μνα τα βουλεύουμ κι ρμάζουμ !
Η Γαουφαλλιά γείχι ντου νου τς στου χαρτί ,πάντα γήνταν πιρίιργ ,γούλα τα ξέταζι.
-Άιντι του πήα του διαταμένουμ, να γένου αγίας.
-Καλά ,να πας στου καλό, λάτι κανέ βραδ σα μπολεί κι η Δμήτιις.
Μόλις πήγει στου σπίτ ανέφκι απάν έκλεισι ντ πόρτα έβαλι κι τα γυαλιά τς κι δγιάβαζι:
Απ’ τα πιντόλια να δώις κι ντου Δμήτιη τέσσια.Απ’ τς λίις ,μέτιισι πινήντα κι δος ντουν.
Να παρς κι απ’ ντη τράπιζα τα μσα κι να στα δόις .
-Μπρέεε, γιάαυτου η Ζαφεία δε κνιέτι απ ντου ντόπου τς, γιάαυτου η νταγής ιμ δε σιέτι κι τόσου, κι απ κλαίγαν τσμουδγιά ,άχνα ντιπ.
Τόβαλι του χαρτί απού πίσου απ ντ καφιδγιέρα κι απάντιχι να φανεί τα αφιντικό τς.Ικιός έτχι να κάν κι δγιο μέις σντου μύλου.Πήει η Γαουφαλλιά του χαρτί, καλίκιψι ντου γάδαου κι πήγει στου Λάκκουμα.Έβαλι κι καμπόσ- τγανίτις να πάει να μην απουφανεί.
Σα νι πήγι γείπι ό,τ γήνταν άφσι κι τσι τγανίτις κι φεύγουντα ντουν έβαλι μες σντ τζέπη τ του χαρτί.
Αργά τα μισάνοιχτα έκατσι κουμάτ απάν σι γιένα τσβάλ κι αγκούμπζι πίσου σι άλλα τσβάλια γιμάτα.Έβγαλι του χαρτί κι τι να δγει.-Αα ,γιάαυτου κάντιν κι δε τσι νοιαζ γιατί η φουλιά εχ .Ααχ απ ανάθυμά σας ,λέγου κι δε σας σώναν όσα σας δώκαν στα ζώντα πήιτι κι οτ απόμνι .Βγαζ απ ντ τζέπη τ’ του διφτιούδ κι του μουλβούδ κι γραφ.
Σαυτο ντου κόσμου ήρθαμι κι μνια μία αα φύγουμ
Του ματ μας όμους δε χουρταίν κι ντη δραχμή ντη σφίγγουμ
Μου κατ μιρκοί αποξιέν θιέμ κι του σκατό τς
Μου δε σνικάσαν ,τακιιφό αα νένι για κακότς
Κάρβνου να γένουν τα λιφτά να γιως κι τα χρυσαφικά
Κι η πουνηργιά τς η ντιπ πουλλή μον σι κακό τς Θιέμ να βγει.
Σα νι πήγει η Δμήτιις στου χουργιό ,του δώκει ντ Γαουφαλλιά κι ντη γείπι να του πάει σντου νταγή τς. Ικείν του πήι μου δεν έβανι μι ντου νουτς κάντιμπουτα κι δε τάνξι
Σα του πήει η Γιώρς στα χέριατ κι του διάβασι έπισι καταγή κι τα τίναξι.
Απού τότι γινήαν πιτσιά-κουμμάτια κι κόψαν τα ιπαφές
Μιτά απού τρία χόονια η Ζαφειούδα πήγι στου σπίτ κι λάλει απ κατ.Κάλα παλιου Γαόφαλλι ας μας τόλιγις αλλιώς ,του χαρτί γήνταν τ’ Κουστντή του γκμπάου .Γύρτει να μας καν τα παράπουνατ κι ταφσι, οι θκοι μας τι γείχαν κι τι έλα ναφής. Γείδις απ δε τα λουγάργισις καλά κι μας διάλσις.
Ιγώ κάηκα! Δγιε μι ντ πουνηργιά σ’ να κάψις κι άλλ!