Γιατί γίνονται όλα αυτά;;;

Του Γιώργου Γεωργιάδη*

Σεπτέμβρης 2012. Η κατάσταση στη χώρα τελεί «εν βρασμώ», και σε αναμονή των χειρότερων. Αψυχολόγητες πολιτικές αποφάσεις, δηλώσεις επί δηλώσεων, συζητήσεις ατέρμονες, προβληματισμοί, και ένα σημαντικό και ΜΟΝΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:
Γιατί πραγματικά, γίνονται όλα αυτά;;; Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος;;;
Εάν κάποιος, επισκεφτεί τα Δωδεκάνησα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει εκεί, πλήθος Ενετικών κάστρων, κτιρίων και υποδομών.Τα Δωδεκάνησα πέρασαν στην κυριαρχία των Ενετών – Ιταλών περί το 1400 μ.Χ. και προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα λίγο πριν το 1940 μ.Χ.
Πρόσφατα αναρωτήθηκα πώς έγινε αυτό. Πώς βρέθηκαν οι Ενετοί στα Δωδεκάνησα για πεντέμισι περίπου αιώνες; Στην περιοχή υπήρχαν μόνον Βυζαντινοί και Οθωμανοί…
Όταν λοιπόν οι Οθωμανοί Τούρκοι πίεζαν αφόρητα την Βυζαντινή αυτοκρατορία, πέρα από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης και στα παράλια της Μικράς Ασίας, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας, κατανοώντας την αδυναμία του Βυζαντινού στρατού να ανταπεξέλθει στην ασφάλεια των συνόρων, και μπροστά στον κίνδυνο διάλυσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ζήτησε βοήθεια από τους ομόθρησκους Ιππότες του Ενετικού τάγματος του Αγίου Ιωάννη, για την φύλαξη των συνόρων από την πλευρά των παραλίων. Οι Ενετοί όμως, σαν αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους, ζήτησαν, την ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ των Δωδεκανήσων!!! Ο Αυτοκράτορας αρχικά αρνήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο. Υπό την αυξανόμενη πίεση όμως των Οθωμανών, και την συνεχώς μεγιστοποιούμενη αίσθηση του επικείμενου κινδύνου, τελικά οι Ενετοί πήραν αυτό που ήθελαν. Αυτό φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα την γρήγορη Ιταλοποίηση όλης της περιοχής και την μετατροπή των νησιών αυτών σε Ιταλική αποικία. Δίνοντας λοιπόν οι Ενετοί «στα λόγια» μια υποτιθέμενη προστασία του Βυζαντίου, πήραν μία ολόκληρη περιοχή, ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ, μιας και τους παραχωρήθηκε αυτοβούλως.
Σήμερα λοιπόν, 600 χρόνια μετά, δεν υπάρχει ο κίνδυνος από τους Οθωμανούς, ούτε υπάρχει Βυζαντινή αυτοκρατορία. Υπάρχουν όμως Ενετοί. Υπάρχουν και τα Δωδεκάνησα. Όπως κι αν εννοεί κανείς τα δύο τελευταία.
Το 2009, με πολιτικούς χειρισμούς που χρήζουν διερεύνησης, ζητήσαμε ως χώρα, την βοήθεια των Ευρωπαίων φίλων μας, για να αντιμετωπίσουμε το υποτιθέμενο τεράστιο οικονομικό πρόβλημα που είχαμε τότε. Για πρώτη φορά τότε, ακούστηκε η περιβόητη λέξη της «χρεοκοπίας». Η βοήθεια των Ευρωπαίων, ήρθε άμεσα. Μπήκαμε υπό την επιτήρηση της διεθνούς κοινότητας και υπό τον έλεγχο του Δ.Ν.Τ. εξασφαλίζοντας υποτίθεται, την βιωσιμότητά μας, ως κράτος. Εντός δέκα ημερών και με συνοπτικές διαδικασίες.
Η βοήθεια λοιπόν των Ευρωπαίων φίλων μας, ήρθε με την επιβολή άκρως υφεσιακών μέτρων, με άμεσο αρχικά αποτέλεσμα, το πάγωμα της οικονομίας. Τα αποτελέσματα που άρχισαν να φαίνονται αμέσως μετά, ήταν η εξανέμιση της ρευστότητας των επιχειρήσεων, η δημιουργία ενός αρνητικού κλίματος στο εξωτερικό μέσω των ελεγχόμενων Μ.Μ.Ε., για οποιαδήποτε Ελληνική επιχείρηση, τολμούσε να δραστηριοποιηθεί εκεί, η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, η δημιουργία ενός κλίματος ανασφάλειας και φόβου στον κόσμο για το αύριο. Η δημιουργία επίσης της νέας τάξης των νεόφτωχων, ήταν και είναι γεγονός. Η διάλυση της Ελληνικής κοινωνίας είναι πια, προ των πυλών. Και όλα αυτά, υπό την πίεση των Ευρωπαίων φίλων μας…
Και το ερώτημα αναδύεται ξανά : Γιατί όλα αυτά;;; Ποιος είναι ο στόχος;;;
Γυρνώντας πάλι, 600 χρόνια πίσω, θα βρούμε πολλές ομοιότητες, αλλά και μία βασική διαφορά. Υπήρχαν και τότε και τώρα τα Δωδεκάνησα. Υπήρχε και υπάρχει αυτή η ευλογημένη θέση του περάσματος από τα Δαρδανέλια προς την Αφρική και την Ευρώπη. Υπήρχε και υπάρχει ο ορυκτός πλούτος του υπεδάφους μας. Υπήρχε και υπάρχει το λυσσαλέο ενδιαφέρον των φίλων μας, για την ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ αυτών.
Και μέχρι εδώ, όλα ήταν αναμενόμενα, μιας και τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Η βασική διαφορά όμως είναι ότι τότε, ο κίνδυνος ήταν εξωτερικός και υπαρκτός. Αντίθετα, το 2009, ο κίνδυνος, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ. Κατασκευάστηκε έντεχνα και σταδιακά, με άπειρα πολιτικά τερτίπια, και συνεργασίες ντόπιων με ξένους, ώστε να ζητηθεί η βοήθεια των Ευρωπαίων και τελικά να φτάσουμε σήμερα, στον πραγματικό κίνδυνο της διχόνοιας και της πλήρους διάλυσης του κράτους μας. Πολύ φοβούμαι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα μας ζητηθεί να παραχωρήσουμε και πάλι «τα Δωδεκάνησα», για να σωθούμε. Πολύ φοβούμαι ότι ο κίνδυνος, να τα παραχωρήσουμε και πάλι αυτοβούλως, είναι υπαρκτός.
Η ειρωνεία και το τραγικό γεγονός συνάμα, είναι ότι τότε υπήρχαν Οθωμανοί, ενώ το 2009 υπήρχαν κάποιοι Έλληνες… (ή αλλιώς : τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα…)
*Γιώργος Γεωργιάδης
Πολιτικός Μηχανικός Τ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Κ.Α.