Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Η γιργιά
-Παππούου!
-Τι ένι Κουσταντή;
-Έλα μπε, να μη πεις καμνιά ιστουρία!
-Σι κουμάτ μπαμπάμ αα νέρτου ,ναπουδγιαλστώ κιαα σι πω.
-Καλά, δουνά αα κάτσου σντου καναπέ ,για να πάγου στου ντιβάν;
-Κάτσι οπ ένι.
-Άιντι δγιαλίσκα έλα να πούμι μνια ιστουρία.
Μνια βουλά,μνια υιναίκα έφγι απ ντου κόσμου κι πήγει κι κάνταν μουναχή τς σιακεί ,πία απ’ ντ γιαγιά μας ντ Κιιμνιώτσα.
Γούλη μία μνίζνταν, χάνταν δε ντ έβλιπι κάγκανες νε κιαχαγιάς, νε άλλους πιασκός ,νε ψάας απ’ ντου γιαλό μιργιά .
Μνια μία, γιένα πιδέλ σα νι τισένα απ’ ακλούθα ντου παππού τα’ στα ζα λάλσι: παππού- παππού για δγε κνα μνια υιναίκα σκιαζ κατ’ αίγις !
-Πού ντη βλέπς βρε;
- Να κνα παακάτ απού πίσου απ’ τς κουκουδγιές, έντιν,έντιν φουεί άσπιη μαντήλα.
-Δεν εχ έδγιου υιναίκις ,έτς σι φάνκι .
-Να μπουουστάς πιρνά δε ντη βλεπς;
-Κάτσι έφ απ’ κάθισι να σκιάξου τα γίδγια κιαα φύγουμ .
-Αα παππού φουβούμι να μην έρτ απάνιμ έεφτην -Κι σαν έρτ αα σι φάει; 
-Άιντι καλά ,μάνι-μάνι πάνι , μου να μην απουγύισ’ κι σι χάσου απ’ τα μάτγια μ.
Σι κουμάτ πέρνα γιένας κιαχαγιάς μι του μλαρ κι γείχι κιρζμένις δγιο αίγις.Μόλις του πιδέλ ντου γείδι σκιάχκι κι πιτάχκι απάν. Του μλαρ ξύπασι κι ξίφκει απ ντου δόομου κι οι γαίγις σκιαχτήκαν κι δε παγαίναν.
-Ααχ απ’ ανάθυμασι παλιόπιδου τι γέευς μπε έδγιου κι έλα μι χουνέψ του ζο! -Μι ντου παππού μ γήρτα ,μουου, γείδα μνια υιναίκα κι φουβούμι. 
-Τι ,φόργι μνια μαντήλα άσπιη; 
-Ναι μπε ,κι η παππούζιμ δε μι πστευ. 
-Να σι πστεψ ντη γείδα κ ιγώ μνια τσιαντού ένι λιέτι κι πιτγιέτι ,ανοίγ ασκέλα πγιο μιγάλ κι απ’ άνταα. 
Καμνιά βουλά έκλουσι η παππούς απ του σκιάξμου έκατσι του πιδέλ στα κάπλα στο μλαρ κι κλώθαν στου σπίτ.Σαν-ι σώσαν στα Δάφνις ντου λέει του πιδί. 
-Παππού ,άιντι να μι πεις τι γήνταν έφτην η γιργιά; 
-Του βραδ αα μας κάν η γιαγιά σ’ απού κουμάτ φλασκόν κιαα φτίξουμ κι κουμάτ παξμάδ κιαα σι πω. 
Σαν –ι βράδγιασι πγιασαν απού γιένα γουνίδ πήαν κι του τσιάι μπουουστά τς κι ντου γείπι η παππούς τ. 
-Αυτήν η γιργιά γείχι πουλλά γείδγια κι κατβαίναν πριν ντ γιαγιά μας ντ Κιιμνιώτσα απ’ γείχι αμπέλια κι τα τώωγαν. Οι γ αμπιλουργοί ντη λαλούσαν :γιργιά μασι τα ζα σ’ ,μας τώων τα κλήματα. Ντιπ η γιργιά. Μνια μία γιένας, έπγιασι μιρκές αίγις τς γιργιάς κι τς έδισι κληματσίδις στα κίατα. Όντι πήγαν σντ γιργιά κι τσι γείδι ικείν, γένκι όφγιους κι αρχίνσι να καταργιέτι: Χίλια μι τα κίατα κι χίλια δίχους κίατα κι χίλια μουνουκίατα να γέντι άγιργια ,να νιώντι απ’ αλάργα ντουν άθιιπου μι του ρθουν κι ναμι μιτακούγιστι. 
Έτσι κι γένκι αλλά η γιργιά ΄εκανι μιγάλ αμαρτία κι ο,τ έλιγι μιτά έπγιανι , ο,τ κατάρα έπγιανι . 
Μνια μία βίικι μνιαν όχινταα ,ντ έδειξι μι του ξύλου κι μαρμάουσι. 
Άλλ βουλά η γάδαους απ δε ντάκγει μαρμάουσι .Έτσ’ -ετσ’ μαρμαώναν γούλα ως κι τα πανιά τα απ’ άπλουνι μαρμαώσαν κι δεν-ι μπόλει πλια να ζήσ’. Η κόσμους άκγει κι φουβούνταν μου η γιργιά χάθκι κι απού κανές ντη βλεπ να σκιαζ ακόμα. 
-Σ’ άρισι μπαμπάμ η γ’ιστουρία; 
-Παππού ,κάλ πώς τα ξέρς γούλα;
-Τα ξέου για, κι άμα γείσι καλό πιδί αα σι λέγου απού καμνιά.
-Παππού να πούμι ντ γιαγιά μ να μας φερ κι ιμάς απού μνια φιλτζιάνα φλασκόν του λπίσκα απ’ τα’άκσα.
Άιντι λάλσι να πγιούμι κι του τσιάι μας κι ας φσα όξου η Βουργιάς!