“Το δικό μας βαλς (Take this waltz)”
Σενάριο: Σάρα Πόλεϊ
Ηθοποιοί: Σεθ Ρόγκεν, Μισέλ Γουίλιαμς, Σάρα Σίλβερμαν, Ααρον Εϊμπραμς, Λουκ Κίρμπι Καναδάς/Ισπανία/Ιαπωνία, 2011, διάρκεια: 116΄
Στην επιστροφή από το αεροδρόμιο για το σπίτι της, η 28χρονη Margot (Michelle Williams) συναντά για πρώτη φορά τον Daniel (Luke Kirby), ο οποίος τυγχάνει να μένει ακριβώς απέναντι.
Η γνωριμία αυτή αρχίζει γρήγορα να υποσκάπτει τον έως τότε ευτυχισμένο γάμο της με τον Lou (Seth Rogen), έναν επιτυχημένο συγγραφέα βιβλίων μαγειρικής. Μέσα στο καυτό καλοκαίρι του Τορόντο, η Margot και ο Daniel ξεκλέβουν στιγμές από την καθημερινότητα, αποφεύγοντας σθεναρά να ενδώσουν στην ερωτική επιθυμία, εντείνοντας όμως έτσι το πάθος και την απόγνωσή τους...
Η ηθοποιός Sarah Polley επιστρέφει σκηνοθετικά στον τόπο καταγωγής της με μία ιστορία που εξερευνά τη δυναμική των μακροχρόνιων σχέσεων καθώς και την ασταθή έννοια του "νέου" έναντι του "παλιού". Έπειτα από το θαρραλέο «Away From Her», η 33χρονη Polley επιδιώκει να προσεγγίσει με ξεκάθαρη άποψη και περισσή ειρωνεία τους κύκλους της ζωής, μέσα στους οποίους οι ήρωές της περιφέρονται εγκλωβισμένοι, χωρίς καμία ελπίδα απόδρασης.
Ο κυνισμός που χαρακτηρίζει το «Take This Waltz» αποκαλύπτεται σταδιακά, αρχικά υπαινικτικά, εν συνεχεία ξεκάθαρα αλλά στο τέλος υπεραπλουστευμένα, προδίδοντας έτσι τον μέχρις ενός σημείου τίμιο indie χαρακτήρα της ταινίας από τη mainstream ψυχαναγκαστική τάση να "κλείνουν" όλες (μα όλες) οι υπο-ιστορίες της πλοκής, μην τυχόν και μείνει ο (περίεργος) θεατής με την απορία και δεν μπορέσει να κοιμηθεί το βράδυ. Όμως παρά αυτή τη μάλλον ανασφαλή επιλογή της, η Polley έχει να υπερηφανεύεται για αρκετά πράγματα μέχρι περίπου τα δύο τρίτα της ταινίας.
Το βλέμμα του θεατή δύσκολα μένει ασυγκίνητο από το γεμάτο υγρασία και θαμπά φωτάκια κάδρο. Η καλοκαιρινή ραστώνη κατακλύζει το πανί, δημιουργώντας έτσι το κατάλληλο πλαίσιο για να στριμωχτούν εκεί ο φιμωμένος έρωτας και ο πνιγμένος στη γαλήνια ρουτίνα γάμος. Οι τρεις κεντρικοί ήρωες συνθέτουν ένα πλήρως ισορροπημένο πρωταγωνιστικό τρίο, ενώ οι ερμηνείες των Williams, Rogen και Kirby λειτουργούν αρμονικά και συμπληρωματικά, με τον δεύτερο να αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη έκπληξη σε ένα δραματικό ρόλο. Η μουσική επένδυση, πάλι, παίζει το δικό της σημαίνοντα ρόλο, με αποκορύφωμα τη στιγμή που το 'Take This Waltz' του Leonard Cohen έρχεται να υπογραμμίσει το statement της δημιουργού.
Μέχρι ενός σημείου όλα μοιάζουν ιδανικά για ένα φιλμ που σε κάποιους θα μπορούσε να θυμίσει κάτι από Sofia Coppola, κερδίζοντας αισθητικά το μάτι και πριονίζοντας τα μυαλό με τα γοητευτικά δοσμένα όσο και πάγια, βασανιστικά ερωτήματα πάνω στις σχέσεις και την επιθυμία. Κάπου εκεί όμως, λίγο πριν το φινάλε, η Polley ξεκινά να μοιράζει απαντήσεις αχρείαστες για τους ήρωες και την κατάληξή τους, απενεργοποιώντας άσκοπα μία βραδυφλεγή βόμβα σκέψεων και αισθήσεων που τόσο ωραία μας είχε φωλιάσει ως τότε στο μυαλό. Είναι το σημείο εκείνο που η σκηνοθέτιδα αποφασίζει να ικανοποιήσει εκείνους τους φιλοπερίεργους θεατές που κόπτονται μόνιμα για το "τι συνέβη τελικά στη Margot και τους υπόλοιπους" κι αν είχε happy end το δράμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου