Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Η ξινιτιά, ένι ζορ!
Άλλα χόονια η Γιρμανία τααβούσι πουλύ κόσμου, γιατί βλέπς δεν-ί γείχι δλειές κι τα οικουνουμικά- καλύτια να μη τα σκέφτουμ! Μου δε μπουλείς σα βάλ-ι-ς μι ντου νου σ’ τα παλιά !Ιγώ θμούμι απ’παγαίναν καμπόσ-, σια ντ Πάτρα για να βούουν να φύγ’.Η θγιος -ι-μ’ δεν-ί γήθιλι ντιπ η καμένους να κατβουλαήσ’ ,μ’τι να’κανι έβαζι γλώσσα η θγια μ;
Πάνι, ντουν έλιγι.
Ικιός πάλι ντέεμπνταν.
-Αα κάνς άλλ’ δλειά να μ’ αφήησ’ γι, α πάου τα μάτια μ’ κι δε αα ξαναξτώ.Παγαίναν οι καμέν’ κι δεν-ί ξήαν κάντιμπουτα κι ζουίζνταν.
Πουουχτέ, βήηκα σι γιένα συρτάρ’ τς μάνας-ι-μ’, γιένα γααμματούδ’ ,μου μην ακούς ,θέλς να κλαις σα του διαβάιζ.
«Αγαπητή μ’ Πιλαγία κι αγαπητά μ’ πιδγιά ,μόλις σέμπκα στου γέρμου του σπίτ’,άφσα κνα ντ’ βαλίτσα μ’ κι μόν’ κλαίγου. Γύιζου σα ντου Φάαγκου γύου -γύου μ’τι μη πιρνά να κάνου; Αχ Παλουγούδα μ’, έδια καταλαβαίνου ντ’αξία σ’, αχ πιδγιά μ’ να ‘χιτι καλά ντ’ μάνα σας γιατί όπους δείχν’ του πράμα δε αα κάψου αχλιά.
Ισείς μπουλεί να μι βλέπιτι ικανό να πάγου σ’ντη ξινιτιά ιγώ όμους έλιγα όντι σας φίλουμαν στου λιμάν’, ας γένταν μπε κατ’, να κλώσου στου σπίτι μ’,σ’τσ’κατσκούδις –ι-μ’,σ’ντου σκύλου μ’ απ’ μι καταυόδουνι χουρίς να κνα ντ’ουά τ’,σ’τς γατούδις απ’ απαντέχαν τα κιφάλια απ’ τα ψάργια ,κι πγιο πουλύ στου κουπαδέλ τς παατίνις.Απόψι, αα πέσου μι τα ούχα γιατί καμέν’ Παλουγδέλα φουβούμι ,τέεμ του φυλλουκάρδι μ’.Απού πίσου απ’ ντ’ πόρτα έβαλα γιένα τραπιζούδ’ .Ταχιά αα γράψου κι άλλα γιατί γείμι ψόφγιους.
Δε σας έστλα του γράμμα για να γράψου κι τα σ-μιρνά. Του προυί πίασι η κμπάους η Γιάννς κι μη πήει κι μι πήγι σ’ντη δλειά.Ας φλάει θιός.Μάφσι όξου απού γιένα ασανσέρ κι μι γείπι να πατήσου του ουχτώ.Μα να βλέπιτι σβιλτάδα, στου λιφτό πήγα ,αλλά όντι άνξα ντ πόρτα βήηκα μπουουστά μ’ δγιο, κι μι γείπαν τι κι πως, κι μι πήγαν σ΄ντου μαέστρου.
Η μία μ’ πίασι τζιάμπα σιαδώ σιακεί. Μόν’ κατάλαβα γιένα πράμα,οι Γιρμανοί δε θέλ’ του ρέψμου.Έφαγα γιένα λουκάνκου κι πήγα να πγιω νι-ό, δεν-ί γείχαν πνα στου θυμνιάζ, κι γήπγια μπύρα. Εεκ στέκνταν γιένας κι μόλις έκανα γκρρρρ νηυρίασι .Μ’έλιγι αλλά δεν-ί καταλάβαινα μον’ απ ντ φάτσα τ’.Μ’άρπαξι απ’ ντουν ώμου κι σα να μι γείπι: μη μιτακούγισι.
Σας γράφου κι τα σ-μιρνά κι του στέλνω.Πήγα στου ιργουστάσιου μη δώσαν γιένα χαρτούδ κι μι γείπαν να του βάζου σι γιένα μηχανάκ’ να του σμαδεύ κι μιτά να πιρνώ να βάζου γιένα ζιυγάρ λαστιχένια παπούτσια κι να βγαίνου στ’ άλλου του μέρους να μιτακουμίζου σίδι-α .Τόκανα ,μου σα νι γήσταν να μη δγείτι ,δαρμέν’ να σας γείχα, θέλα μη λπιθείτι.
Αυτά ,η ξινιτιά ένι ζορ’ κι τα πιδγιά να μάθ’ γράμματα να γέν’ τίπουτα γιατί ιμείς βλέπ, τι τααβούμι.
Σας χιριτώ
Βγαγγέλς»
Ιγώ γύστια απ του γράμμα ξέχασα τι γείχα άλλου να γράψου. Aα κμοιθώ κι γω, κι ως ταχιά αα λατζαώσου καμπόσα να τα διαβάζ’ οι Σαμουθρακίτις να θμούντιν ντη γλώσσα τς.