To παρελθόν (Le Passé) - Ασγκάρ Φαραντί, Γαλλία/Ιράν, 2012, 130'.
Τα μικρά και μεγάλα λάθη που στοιχειώνουν τον καθένα, η μετάνοια σε αντιπαράθεση με τη λησμονιά και το μέλλον που δεν έρχεται, αν δε κοιτάξεις κατάματα το Παρελθόν.
Ο Farhadi σε ένα υπόδειγμα απλότητας και ουσίας μας ξανασυναντά, μετά τον βραβευμένο με Όσκαρ «Ένα Χωρισμό» του 2011.«Ο Farhadi στήνει με απλά, γήινα και οικεία υλικά μια φοβερή και τρομερή ατμόσφαιρα στον αέρα της οποίας η ένταση και η αμηχανία μπορούν να κοπούν με μαχαίρι. Οι σπασμένες βαλίτσες που κουβαλάμε μαζί μας, το «πτώμα» που σέρνουμε σε κωματώδη κατάσταση, οι λάθος επιλογές μας… Τι από όλα είναι τελικά το παρελθόν; Και γιατί η ζωή μας είναι συνεχώς μια προσπάθεια να το ξαναζήσουμε και να καλύψουμε τα κενά του; Η κάμερα του Farhadi ξέρει πολύ καλά τι κάνει, όχι για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να εντείνει τις ερωτήσεις, χωρίς όμως να βιάζεται. Αφήνει τις σκηνές να εξελιχθούν με το πάσο τους, μέχρι να αναδυθεί από μέσα τους το βαθύ σινεμά του. Οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές έρχονται η μία μετά την άλλη, μέχρι να οδηγήσουν στο ανοιχτό τέλος της τελευταίας, υπέροχης σκηνής, που έκανε τους θεατές να αποχωρήσουν μαλώνοντας μεταξύ τους για το τι συνέβη, σαν άλλο «Inception». Σαπέρμπ.»
Ο Αχμέντ επιστρέφει στο Παρίσι, μετά από απουσία 4 χρόνων για να τελειώσει και τυπικά τον γάμο του με τη Μαρί. Θα βρεθεί σε μια πολύ ιδιόμορφη κατάσταση, καθώς μαζί με την σχεδόν, πρώην συζυγό του και τις 2 κόρες τους, συζούν ο Σαμίρ, ο…μέλλων σύζυγος της και ο γιος του, οι οποίοι «κουβαλούν» τις δικές τους «βαλίτσες».
Η εικόνα της ταινίας είναι ήρεμη και γαλήνια και σου επιτρέπει να δεθείς με τους πρωταγωνιστές, να τους παρακολουθήσεις και να τους αφουγκραστείς, συναισθανόμενος τον ψυχισμό τους. Ταυτόχρονα, όμως δε σε αφήνει να πέσεις σε έναν νωχελικό ρυθμό. Η ιστορία, οι απορίες και οι αποκαλύψεις είναι αντιστρόφως ανάλογες της γαλήνης της εικόνας, ενώ όσο η ταινία πλησιάζει στο 2ο μισό της, η ένταση περνά από τους πρωταγωνιστές στο κοινό. Σε αυτό βοηθούν φυσικά, και οι εκπληκτικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών. Ειδικά η Bérénice Bejo (Μαρί) βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ των Καννών, προσθέτοντας στην υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα και στο Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, μία ακόμα διάκριση, στον δρόμο για τα Όσκαρ του Μάρτη.
Ο Farhadi στο Παρελθόν, μιλά για τη ζωή χωρίς να την παρωδεί. Δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις, ούτε «καθαρούς» ήρωες. Όπως και στη ζωή, οι πρωταγωνιστές ζουν σε μια κατάσταση για την οποία άλλες φορές φταίνε, άλλες όχι. Ανεξαρτήτως αυτού, θα πρέπει να προχωρήσουν, αλλά πως;
Πάνω σε αυτό το ζήτημα, και εμείς μαζί με τους πρωταγωνιστές αναζητούμε τον δρόμο για μια κάθαρση που δεν δεν δίνεται έτσι απλά. Μαθαίνουμε ότι η καθημερινότητα, η απλότητα, το σύνηθες, μπορεί να κρύβει μέσα του το ασυνήθιστο, το πολύπλοκο και το μοναδικό. Με αυτόν τον τρόπο, ο Farhadi μας δίνει μέσα από καθημερινές, απλές και συνηθισμένες συζητήσεις, ανθρώπινους και ζεστούς διαλόγους, το μοναδικό του κάθε ανθρώπινου προβλήματος, την πολυπλοκότητα της λύσης του και την ασυνήθιστη(;) κατάληξη του.
Αν σας άρεσε ο Χωρισμός, Το Παρελθόν είναι η ταινία που πρέπει να δείτε. Αν δεν έχετε δει κανένα από τα δύο, έχετε την ευκαιρία! Μην αφήσετε Το Παρελθόν να σας κυνηγά.
Η εικόνα της ταινίας είναι ήρεμη και γαλήνια και σου επιτρέπει να δεθείς με τους πρωταγωνιστές, να τους παρακολουθήσεις και να τους αφουγκραστείς, συναισθανόμενος τον ψυχισμό τους. Ταυτόχρονα, όμως δε σε αφήνει να πέσεις σε έναν νωχελικό ρυθμό. Η ιστορία, οι απορίες και οι αποκαλύψεις είναι αντιστρόφως ανάλογες της γαλήνης της εικόνας, ενώ όσο η ταινία πλησιάζει στο 2ο μισό της, η ένταση περνά από τους πρωταγωνιστές στο κοινό. Σε αυτό βοηθούν φυσικά, και οι εκπληκτικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών. Ειδικά η Bérénice Bejo (Μαρί) βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ των Καννών, προσθέτοντας στην υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα και στο Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, μία ακόμα διάκριση, στον δρόμο για τα Όσκαρ του Μάρτη.
Ο Farhadi στο Παρελθόν, μιλά για τη ζωή χωρίς να την παρωδεί. Δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις, ούτε «καθαρούς» ήρωες. Όπως και στη ζωή, οι πρωταγωνιστές ζουν σε μια κατάσταση για την οποία άλλες φορές φταίνε, άλλες όχι. Ανεξαρτήτως αυτού, θα πρέπει να προχωρήσουν, αλλά πως;
Πάνω σε αυτό το ζήτημα, και εμείς μαζί με τους πρωταγωνιστές αναζητούμε τον δρόμο για μια κάθαρση που δεν δεν δίνεται έτσι απλά. Μαθαίνουμε ότι η καθημερινότητα, η απλότητα, το σύνηθες, μπορεί να κρύβει μέσα του το ασυνήθιστο, το πολύπλοκο και το μοναδικό. Με αυτόν τον τρόπο, ο Farhadi μας δίνει μέσα από καθημερινές, απλές και συνηθισμένες συζητήσεις, ανθρώπινους και ζεστούς διαλόγους, το μοναδικό του κάθε ανθρώπινου προβλήματος, την πολυπλοκότητα της λύσης του και την ασυνήθιστη(;) κατάληξη του.
Αν σας άρεσε ο Χωρισμός, Το Παρελθόν είναι η ταινία που πρέπει να δείτε. Αν δεν έχετε δει κανένα από τα δύο, έχετε την ευκαιρία! Μην αφήσετε Το Παρελθόν να σας κυνηγά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου