Πολλές μαζεμένες αυτοβιογραφίες

Περιμένουμε σε μία βαρετή άβολη γωνία τα χαστούκια της μοίρας
Τα περιμένουμε για να τα ξεπεράσουμε γιατί μας μάθαν πως αυτή είναι η ζωη
Περιμένουμε τις θλίψεις για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια,
Και την χαρά την ζούμε για λίγο, σαν γλυκό που παχαίνει
Σαν χλιδή που δεν πρέπει να συνηθηστεί γιατί κοστίζει

Πως φτάσαμε εδω; Οι οικονομικοί κύκλοι χωρίζουν τις γενιές
Σε χαρούμενες και φοβισμένες, σε υγιείς και πεινασμένες
Και εφόσον τα μαχαίρια της ανέχειας μας κυνηγούν
Και εφόσον ο άνθρωπος κάνει αγαθοεργείες η εγκληματεί βασισμένος στο τι έχει
Η ψάχνοντας αυτά που του λείπουν
Για ποιες αμαρτίες μιλάμε και για ποιον δολοφόνο;

Φταίνε οι προγονοί μας; Κληρονομήσαμε και εμείς το ίδιο κακό αίμα;
Απορίες ανούσιες όταν για να αλλάξει η αδικία
Χρειάζεται μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή
Όταν τελικά ο πόνος του άλλου ή η απώλεια είναι η μοναδική λύση
Και αν τελικά δεν επιβιώσουμε εμείς; Ποιος ισχυρίζεται ότι είναι τόσο ανθρωπιστής;


Και προσπαθώντας να μην βρίσω χυδαία, σε αυτό το χειροποίητο χαμο
Κάποτε έρχεται μαυρισμένη η αγάπη και ο έρωτας
Μα που στο διάολο θα πρέπει εγώ που απο τα πέντε μαθαίνω μονο πως να επιβιώσω
Πως να μισώ και να χειραγωγώ, να απορρίπτω και να μην πιστεύω
Πως στο διάολο να αγαπήσω όπως πρέπει;


Δεν αντέχω τις ευκολίες και τους έρωτες που με γεμίζουν χαρές
Γιατί σε κανέναν δεν επιτρέπω να μου κλέψει την θλίψη που με προστατεύει
Καμμία μαγευτική ύπαρξη, καμμία νεράιδα παραμυθιού δεν επιτρέπω
Να μου γκρεμίσει την μιζέρια που εγώ δημιούργησα
Μια μιζέρια αρμονική με την κοινωνία, την ανατροφή μου
Και προπαντώς συμβατή με την τρέχουσα οικονομική ύφεση...


Περιμένουμε σε μία βαρετή άβολη γωνία τα χαστούκια της μοίρας
Τα περιμένουμε για να τα ξεπεράσουμε γιατί μας μάθαν πως αυτή είναι η ζωη
Περιμένουμε τις θλίψεις για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια,
Και την χαρά την ζούμε για λίγο, σαν γλυκό που παχαίνει
Σαν χλιδή που δεν πρέπει να συνηθηστεί γιατί κοστίζει


Περιμένουμε εδώ, μπροστά στο φωτισμένο φαρμακείο λίγα υπνωτικά
Και ας έρθει όποιος ηλίθιος θέλει να μας κρίνει... 

Ποίημα του Συμπολίτη μας και Αναγνώστη Κ. που λάβαμε χθες και δημοσιεύουμε σήμερα. Αφιερωμένο στην νέα γενιά..