Οι Απόγονοι (The Descendants, 2011)
του Alexander Payne
Με τους George Clooney, Shailene Woodley, Amara Miller, Judy Greer, Matthew Lillard
Ώρα προβολής: 22:00
Τα βασικά: Μεγαλο-ιδιοκτήτης γης στη Χαβάη αναγκάζεται να επανασυνδεθεί με τις δύο κόρες του (ετών 10 και 17) όταν ένα ατύχημα αφήνει τη γυναίκα του χωρίς τις αισθήσεις της σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Ο αδερφός μας ο George Clooney: Ο Clooney διαθέτει μια ποιότητα που δε γίνεται να μη θαυμάσεις. Δεν είναι τρομερός ηθοποιός (δεν είναι κακός φυσικά) αλλά ξέρει τόσο να μην
αναλώνεται σε ανοησίες, όσο και να διαλέγει πράγματα που του ταιριάζουν. Για παράδειγμα ο Matt King, ο χαρακτήρας που παίζει εδώ, του ταιριάζει γάντι και βγάζει ψυχούλα στην οθόνη. Χωρίς υπερβολές, χωρίς τρομακτικές απαιτήσεις, είναι το βλέμμα του που κερδίζει το στοίχημα. Νιώθεις πως ξέρει τι είναι αυτό για το οποίο σου μιλάει.
Αλλά και γενικότερα, δε μπορείς παρά να χαίρεσαι όταν αυτός ο άνθρωπος τα πάει καλά. Δες τι έχουν κάνει οι ορδές άλλων “σταρ” με τη φήμη τους και το image τους, με ποιο τρόπο το έχουν εκμεταλλευτεί - και δες ο George. Δεν το παίζει σωτήρας ή αυθεντία, δεν μοιάζει ποτέ να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά (στις τελευταίες Χρυσές Σφαίρες ‘υποκλίθηκε’ σπό σκηνής στα ‘προσόντα’ του Michael Fassbender), αλλά παρόλ’αυτά είναι σοβαρός. Προσπαθεί πάντα οι ταινίες του (είτε οι απλοί ρόλοι του είτε εκείνες που σκηνοθετεί ή/και γράφει) να σημαίνουν κάτι. Δεν τα καταφέρνει πάντα ακριβώς, αλλά ο άνθρωπος αυτός (που κάποτε προσπαθούσε να ξεφύγει από τη στάμπα του ‘τηλεοπτικού’) μάλλον πλέον δε θα σταματήσει ποτέ να είναι από τα πιο πολύτιμα αποκτήματα του Hollywood.
O Μέγας Αλέξανδρος: Είναι μήπως εύκολο ο υπέροχος, Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Alexander Payne να μην ξαναλείψει τόσα χρόνια από τη μεγάλη οθόνη; Η ταινίες του είναι η ωραιότερη μείξη συγκίνησης και γέλιου, βαρύτητας και ελαφρότητας -εν ολίγοις, ανθρωπιάς- που θα βρεις πουθενά. Έκανε τον Jack Nicholson άνθρωπο στο “Σχετικά με τον Σμιντ” μιλώντας με ευαισθησία και αλήθεια για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις, παρέδωσε ρεσιτάλ κυνικής σάτιρας με το “Election”, και δημιούργησε ένα από τα αγνά αριστουργήματα των ‘00s με το “Πλαγίως”. Από εκείνη την ταινία, έχουν περάσει 7 χρόνια. Μην επαναληφθεί.
Τα βασικά: Μεγαλο-ιδιοκτήτης γης στη Χαβάη αναγκάζεται να επανασυνδεθεί με τις δύο κόρες του (ετών 10 και 17) όταν ένα ατύχημα αφήνει τη γυναίκα του χωρίς τις αισθήσεις της σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Ο αδερφός μας ο George Clooney: Ο Clooney διαθέτει μια ποιότητα που δε γίνεται να μη θαυμάσεις. Δεν είναι τρομερός ηθοποιός (δεν είναι κακός φυσικά) αλλά ξέρει τόσο να μην
αναλώνεται σε ανοησίες, όσο και να διαλέγει πράγματα που του ταιριάζουν. Για παράδειγμα ο Matt King, ο χαρακτήρας που παίζει εδώ, του ταιριάζει γάντι και βγάζει ψυχούλα στην οθόνη. Χωρίς υπερβολές, χωρίς τρομακτικές απαιτήσεις, είναι το βλέμμα του που κερδίζει το στοίχημα. Νιώθεις πως ξέρει τι είναι αυτό για το οποίο σου μιλάει.
Αλλά και γενικότερα, δε μπορείς παρά να χαίρεσαι όταν αυτός ο άνθρωπος τα πάει καλά. Δες τι έχουν κάνει οι ορδές άλλων “σταρ” με τη φήμη τους και το image τους, με ποιο τρόπο το έχουν εκμεταλλευτεί - και δες ο George. Δεν το παίζει σωτήρας ή αυθεντία, δεν μοιάζει ποτέ να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά (στις τελευταίες Χρυσές Σφαίρες ‘υποκλίθηκε’ σπό σκηνής στα ‘προσόντα’ του Michael Fassbender), αλλά παρόλ’αυτά είναι σοβαρός. Προσπαθεί πάντα οι ταινίες του (είτε οι απλοί ρόλοι του είτε εκείνες που σκηνοθετεί ή/και γράφει) να σημαίνουν κάτι. Δεν τα καταφέρνει πάντα ακριβώς, αλλά ο άνθρωπος αυτός (που κάποτε προσπαθούσε να ξεφύγει από τη στάμπα του ‘τηλεοπτικού’) μάλλον πλέον δε θα σταματήσει ποτέ να είναι από τα πιο πολύτιμα αποκτήματα του Hollywood.
O Μέγας Αλέξανδρος: Είναι μήπως εύκολο ο υπέροχος, Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Alexander Payne να μην ξαναλείψει τόσα χρόνια από τη μεγάλη οθόνη; Η ταινίες του είναι η ωραιότερη μείξη συγκίνησης και γέλιου, βαρύτητας και ελαφρότητας -εν ολίγοις, ανθρωπιάς- που θα βρεις πουθενά. Έκανε τον Jack Nicholson άνθρωπο στο “Σχετικά με τον Σμιντ” μιλώντας με ευαισθησία και αλήθεια για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις, παρέδωσε ρεσιτάλ κυνικής σάτιρας με το “Election”, και δημιούργησε ένα από τα αγνά αριστουργήματα των ‘00s με το “Πλαγίως”. Από εκείνη την ταινία, έχουν περάσει 7 χρόνια. Μην επαναληφθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου