Ενέργεια, κινήσεις και κυπριακές εκλογές

Γράφει ο Νίκος ΛυγερόςΌταν ξέρουμε ότι ο Σ. Κασσίνης ήταν και στις τρεις διαπραγματεύσεις της Κύπρου το 2003, το 2007, και το 2010 διαδοχικά με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ και πόσο η Κύπρος χρωστά σε αυτόν τον άνθρωπο και αγωνιστή για το μέλλον της, φαίνεται αδιανόητο κάποιος που τον κατηγόρησε άδικα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την ασχετοσύνη του περί του θέματος των
υδρογονανθράκων, να θέλει τώρα να είναι και υποψήφιος πρόεδρος της Κύπρου, την ώρα που η τελευταία διαπραγματεύεται την τελική φάση του δευτέρου γύρου παραχώρησης. Κι όμως αυτή η σκέψη έγινε πράξη κι έχουμε πλέον έναν επιπλέον υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές του 2013 και πιο συγκεκριμένα τον Φλεβάρη. Το εύλογο ερώτημα είναι ποιο είναι το όφελος αυτής της κίνησης αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η υποψηφιότητα δεν πρόκειται καν να περάσει στο δεύτερο γύρο. Επίσης αν πραγματικά είχε κάποιο νόημα εθνικό, θα έπρεπε να υπάρχει μια διαδικασία συμμαχίας και όχι ανταγωνισμού. Μπορεί βέβαια ο νέος υποψήφιος να θέλει να παίξει αυτόν τον ρόλο εκ των υστέρων, αλλά η πιθανότητες του είναι ελάχιστες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μειωθεί η παρουσία του και θα κάθε υποψήφιου συνολικά, λόγω της δημοκρατικής ισότητας που πρέπει να υπάρχει ως προς τους ψηφοφόρους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τον πρώτο υποψήφιο αφού θα μειώσει αναπόφευκτα τον ανταγωνισμό του δεύτερου. Σε δεύτερο επίπεδο θα ήταν καλό να χρησιμοποιηθεί αυτή η νέα υποψηφιότητα για να εξετάσουμε λεπτομερέστερα την εμπειρία και την στρατηγική κάθε υποψηφίου περί των υδρογονανθράκων, έτσι ώστε να δεσμευτούν ότι όντως θα κάνουν κινήσεις προς όφελος της Κύπρου και έμμεσα της Ελλάδας, δίχως να εκφυλίσουν όλες αυτές τις προσπάθειες με ανάπτυξη γειτονικής σχέσης.