Ανθρώπινα τόξα βλέπεις στην ξερή γη για να περάσουν οι άνθρωποι τις βαθιές χαράδρες και ν’ αλλάξουν τη ροή του χρόνου για να δουν πέρα από το μέλλον του θανάτου τους δίχως να χρησιμοποιήσουν παρά μόνο τη μνήμη της βραδύτητας για να ξεπεράσει τα εμπόδια της βαρύτητας που καρφώνει τις ζωές στο έδαφος, κάθε πέτρα είναι ένα σώμα που αποφάσισε να στηρίξει το ακίνητο πέρασμα που δένει τα βουνά γιατί δεν δέχεται τα όρια αλλά μόνο τη συνεκτικότητα που επιτρέπει στην ανθρωπιά ν’ αγγίξει περισσότερο κόσμο. Πέρα από τις σκιές και τις νύχτες της πορείας του μετώπου που δεν γονατίζει ακόμα και μέσα στη θύελλα της βαρβαρότητας, για να φέρει το φως της γνώσης όλο και πιο μακριά και να ενώσει τους ανθρώπους που ζούσαν απομονωμένοι μέσα στη μοναξιά μιας ύπαρξης περιορισμένης από τη σκληρότητα που δεν χάιδεψε η θάλασσα για να μην πληγώνει τα χέρια τους, ενώ τώρα μπορούν να περάσουν πάνω από τα ύψη εκεί που το βλέμμα δεν τολμά ν’ αγγίξει τον ουρανό λόγω του ιερού, γιατί ακόμα και αόρατο, ο καθένας ήξερε ποιο ήταν το πρέπον αλλά πώς να επινοήσει το πρέπον δίχως την ανθρωπιά και τον αλτρουισμό, αλλά τα ανθρώπινα τόξα σέβονταν τη φύση και μαζί της δημιουργούσαν το ανέφικτο, για να ζήσουν ελεύθεροι οι πολιορκημένοι χάρη στην πίστη που δεν έπαυε να διδάσκει ακόμα και πληγωμένη για το κλέος των αιώνων που δεν θα ζούσες δίχως τις θυσίες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου