Ελληνική ΑΟΖ και timing

Του Νίκου Λυγερού
Το χτένι έχει φτάσει στον κόμβο. Όλη η προετοιμασία της διαδικασίας της θέσπισης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης είναι πια τελειωμένη. Το νομοσχέδιο είναι πλέον μελετημένο από όλους τους ειδικούς και τους αρμόδιους φορείς. Επιπλέον με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει σε συνδυασμό με αυτά που περιμένουμε από τις ΗΠΑ για την Αρκτική και το Δίκαιο της Θάλασσας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ενεργειακή στρατηγική της για το 2020 και το 2050, έχουμε ένα ιδανικό timing για την θέσπιση της ΑΟΖ μας. Επίσης τα δεδομένα της Κύπρου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης μέσω των υδρογονανθράκων, που αποτελούν εξαίρεση, δείχνει ξεκάθαρα την ορθολογική στρατηγική που πρέπει να εξακολουθήσουμε κι εμείς, για να ξεπεράσουμε τις οικονομικές μας δυσκολίες. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε άλλο τον ελληνικό λαό να υποφέρει, επειδή υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις που εγκλωβίζονται στο πλαίσιο της καθημερινότητας και παραμένουν στο επίπεδο της τακτικής λόγω τοπικής ανάγκης. Η Ελλάδα μας είναι ένα ενιαίο πεδίο που χρειάζεται στρατηγική για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί. Εδώ και καιρό, αντέχουμε πιέσεις, καταπιέσεις και επιθέσεις, ήρθε λοιπόν η ώρα να περάσει ο Ελληνισμός στην αντεπίθεση με το στρατηγικό άνοιγμα της ΑΟΖ που είναι το μόνο που προσφέρει δυνατότητες ουσιαστικής ανάπτυξης. Λειτουργούμε μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και δεν καταπατούμε κανένα ανθρώπινο δικαίωμα κανενός. Είναι λοιπόν έγκλημα κατά της Ελλάδας οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση για την θέσπιση. Υπάρχει προγραμματική δήλωση, η ΑΟΖ είναι υπερκομματική και ως εθνικό θέμα είναι πλέον η απόλυτη προτεραιότητα για την πατρίδα μας, για το λαό μας και για το μέλλον μας. Είμαστε ένας λαός της αντίστασης και της θυσίας. Αλλά πρέπει να έχουμε μία αξία που μοιραζόμαστε όλοι για να παλέψουμε γι’ αυτή μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο, ήρθε η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε επί του πρακτέου τα δικαιώματά μας, για να προχωρήσουμε επιτέλους και να ζήσει ο ελληνικός λαός με την αξιοπρέπεια που του ταιριάζει. Φτάνει πια η μιζέρια, ως εδώ και μη παρέκει.