Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Άλλ’φεύγ’,άλλ’αρχόντιν.
-Αλλ’βουλά δεν –ι φάαζαν κάντιμπουτα κι σαν-ι πέρνας απού κανέ δέντουου απ’ κατ’ κι λμπίζισαν τίπουτα ,τόκουβις κι τώτουουγις. Πάνι κι έδια σα σι βαστά η θγια σ’ η μοία ,αα σι παν μέσα δίχους δεύτιρ’ κβέντα.
-Κι γιατί τα θμήθκις έδια ,έχουμ’ ντ όριξις για γκ-ίινια, σήκου πάνι πούπιτα να γλιτώσουμ’.-Μ’άιντι κι δε σ’έφαγα ,μάνι-μάνι να μ’απουπάρς!Τι να πούμι να πιάσ’ η γι’ώρα,έευτα κι έευτα.
-Άκσις, αα φάαξ’ σιακεί –σιακεί τιρ-τιρ σ’ντου δόομου έευτοιν οι ξεν’. -Αα, ας τσι φάαξ τα μάτγια τς, μουου σώπασέ ντην ντη κβέντα. 
-Πάει ,θέλαμ’ανάπτυξ’, θέλαμ’ τουρισμό ;Ναι του γιένα ,ναι τ’ άλλου γήρτι.Γήρταν μον’ μιρκοί κι αγουάσαν τα πιρβόλια κι τα σ’μάσαν κουμάτ’ κι ουμουρφήναν ,πέκια οι τουρίστις π’αα νέρτ’κι αα ν’αφήσ’ ντ’κουπιργιά τς για μπιλά ,να μην αρχόντην ντιπ-ντιπ, να μη φανεί η σκούφγια τς. 
-Δεν αφήνς ντ’ φιλοσοφία κι να σκουθείς να βαλς κανέ κ’κι ,γι, ό,τ ένι γιατί αα τα τσίιζουμ’ σαν έρτ’ η γι ώρα; 
-Δε πάγου αα δγιαβάσου γιένα παρτσιάδ’απ’ ντ’ φημιρίδα κι γύστια ,γιατί αα πάει κι απ’ πήγαν κι τάλλα, σ’ντη στγια. 
-Μμ,απού πότι σι πγιάσαν τα μιράκια, γω δε ντ’έκαψα τύλξα δγιο λαμπουγυάλια κι τάβαλα στου καλάθ’ κι του κέεμασα κ’να στου δγιατόν’. 
-Αα γω τόρξα καταγή μου νομζα απ’ γήνταν αδγιου κι κείτι έεκ. 
-Ας γείσι καλά τ’ακσαβόγιψις! 
-Άιντι πάνι να δγεις ισύ, να δγιαβάσου τούτουνου δουνά. 
-Μ, τι γραφ’ κι τι ξερς ισύ απ’ έευτα. 
-Γραφ’ μμμμμ ,μμμμμ… 
-Αα,για παπά μνιαγούρ σι πήαμ,τι μουρμουίιζ,δγιάβασι ντε,μμ κιο θαείς κι δε αα λουγιάιζ κι κανς απ’ δγιαβάιζ μι ντου νου σ’. 
-Περίμενα καιρό…πολύ καιρό, δεν είπα σε κανέναν λέξη. 
Δεν ήθελα κανένας να προσέξει, ότι διψούσα κι ήθελα νερό 
-Έευτα γραφ΄; Ισύ σα διψάς δε γροικάς να βαλς να πγεις πρεπ’ να μυιστούμι τα δαχτύλια μας; 
-Ξερς πγιος του γραφ’,η Κανιλλόπουλους. 
-Κάλα ποιήματα έγραφι,ντ’ πουλιτική πότι ντ΄’εκανι; 
-Να γούλα ως φαίντι τα προυλάβινι. 
-Γι άαυτου γήνταν ίιγαν’,γήθιλι να προυλάβ’παντού. 
Κιο κ’άλλ’πουλμήσαν να τα σώσ’γούλα μου κείντιν κ’να κιαα σκουθούν σα σκουθεί η παππούς –ι-μ’!Βάλτου σ’ ντ’ άκιργια να ουτήσουμ’ κανέ απ’ ξερ’. 
Σήκου,η σκύλους γαβγίζ’ δγιε πγιος ένι. 
-Έι ,τι κάθιστι αθώωπ’ ιλάτι κ’ισείς να λαλήσουμ’ γήρταν κατ’ ξινκοί κι μουλών’ ντουν ανιγό να πιρνούν τ’αυτουκίνητα τς ,κι δεν ακούν ντιπ τι τσι λες οι κφουνταμπάκδις. 
-Αα πού να πάμι μπαμπά μ’ ,πανώστι οι παίδ’ ιμείς αα φάμι κι καμνιά φκιαργιά στου κιφάλ’ κι’αα κτώμαστι έεκ. 
-Τώρα αυτοίν γείνι ξεν’ μου αγάλια αγάλια αα πέσουμ’ σι συνιννόησ’.Φάαζ’,μουλών’,κλαδίζ’ όπους τς έρτ’ βουλκά,ας καν’ πλάκα ,αφού οι ντόπγ’ φύγαν ,πάλι καλά απ’ γήρταν κι οι ξεν’ να λμιέψ’η τόπους!