Πού έχουμε θέσει το όριο;

Διαβάζουμε στις σημερινές εφημερίδες λίστα με 252 Ν.Π.Ι.Δ., που θα βρεθούν στο στόχαστρο καταργήσεων ή συγχωνεύσεων και θα αποτελέσουν την πρώτη «δεξαμενή» για 15.000 απολύσεις υπαλλήλων, εκ των οποίων οι 2.000 θα πραγματοποιηθούν άμεσα.Μεταξύ των νομικών αυτών προσώπων περιλαμβάνονται δεκατέσσερα (14) νομικά πρόσωπα της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης,τέσσερα (4) δε εξ αυτών ανήκουν στο Δήμο Ορεστιάδας και είναι η Αναπτυξιακή Εταιρία Νέας Ορεστιάδας, η Δημοτική Επιχείρηση Ραδιοτηλεόρασης Ορεστιάδας, η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ορεστιάδας και η Εταιρία Έρευνας και Ανάπτυξης Βορείου Έβρου. 
Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ουσιαστικά την άμεση απόλυση δέκα (10) περίπου υπαλλήλων που εργάζονται στις επιχειρήσεις αυτές, σημαίνει δηλαδή ότι δέκα (10) οικογένειες της πόλης της Ορεστιάδας θα βιώσουν ξαφνικά τον εφιάλτη της ανεργίας, με τα επακόλουθα που όλοι γνωρίζουμε. 
Η είδηση αυτή έρχεται να προστεθεί στο ήδη βεβαρημένο κλίμα στην Ορεστιάδα από την αβεβαιότητα που επικρατεί σε σχέση με τη λειτουργία του εργοστασίου ζάχαρης, το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία πώλησής του από τον ειδικό εκκαθαριστή της Αγροτικής Τράπεζας και κανείς δεν γνωρίζει την τύχη του, όπως και την τύχη των εργαζομένων σ’ αυτό, καθώς και των επαγγελματιών που συνδέονται άμεσα με τη λειτουργία του. 
Έρχεται επίσης να προστεθεί στη συνεχή υποβάθμιση υπηρεσιών στην πόλη της Ορεστιάδας, στη μεγάλη μείωση του αγροτικού εισοδήματος και στη ραγδαία αύξηση της ανεργίας. 
Κι αναρωτιέμαι, πόσα ακόμα μπορούμε να αποδεχθούμε; Μέχρι πού φτάνει η αντοχή και η ανοχή μας απέναντι σε μια πολιτική που έχει διαλύσει την οικονομία στην πόλη μας; Πόσες υπηρεσίες πρέπει να κλείσουν, πόσοι εργαζόμενοι πρέπει να απολυθούν, πόσες επιχειρήσεις πρέπει να πτωχεύσουν, σε ποιο ποσοστό πρέπει να φτάσει η ανεργία, για να πούμε ΦΤΑΝΕΙ, ΩΣ ΕΔΩ! 
· Πού έχουμε θέσει το όριο; 
· Γιατί έχουμε αφήσει να εννοηθεί ότι θα θυσιάσουμε την οικονομική αλλά και τη βιολογική μας ύπαρξη για τη «σωτηρία της πατρίδας»; Δεν είμαστε εμείς η πατρίδα; Μπορεί να υπάρξει η πατρίδα χωρίς εμάς; 
· Θα αντιδράσουμε λοιπόν ενεργά ως Τοπική Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού σ’ αυτή τη νέα πρόκληση; 
· Θα προχωρήσουμε ίσως και σε ακραίες προτάσεις και ενέργειες, λαμβανομένης υπόψη της κρισιμότητας της κατάστασης; 
· Θα βάλουμε επιτέλους ένα τέλος στην απαξίωση του τόπου μας και της ζωής μας;