Κι αν γελάω..., είναι ψέμα!

Είναι χρήσιμο να βλέπεις μια φωτογραφία μετά από χρόνια. 

Πολύ περισσότερο μια τέτοια φωτογραφία. 

Ο Σημίτης κρατά ψηλά τα πρώτα ευρώ που μόλις έβγαλε από το ΑΤΜ. Γελά με αυτό το γέλιο της φωτογραφικής επιτήδευσης.

Δίπλα του ο Παπαδήμος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας χειροκροτά.
 Λεία πρόσωπα, καλοξυρισμένα, αφράτα μάλλον. 

Στα χέρια φαίνονται τα δαχτυλίδια και τα μανικετόκουμπα. 

10 χρόνια πριν ακριβώς. 

Η Ελλάδα έχει πιστέψει πως είναι μια μεγάλη δύναμη. 

Ο Σημίτης υπόσχεται εκσυγχρονισμό, ο Παπαδήμος πιστωτικές κάρτες. 

Στις τράπεζες-μία σε κάθε γωνία-ο κόσμος τρέχει να ακουμπήσει το νέο νόμισμα. 

Η Ελλάδα τρέχει στη λεωφόρο.

Οι εργολάβοι χτίζουν, οι μιζαδόροι κονομάνε, οι τραπεζίτες κερδίζουν και οι πολίτες απλώς δεν θέλουν να ξέρουν. 

10 χρόνια πριν, η Ελλάδα είχε αφήσει την μοίρα της στα περιποιημένα χέρια του Παπαδήμου που χτες έπιασαν για πρώτη φορά δέρμα άστεγου. 

Εορτοδάνια, διακοποδάνεια, ευτυχία σε 12 άτοκες δόσεις. Χρειάστηκαν 10 χρόνια για να φαντάζει η φωτογραφία μια μεγάλη φάρσα. 

Αυτοί που ανόητα σύγκριναν τότε τη Γερμανία με την Ελλάδα, έχουν γονατίσει σήμερα μπροστά της και κλαίνε.

Αυτή τη φορά υπόσχονται πως θα μας βγάλουν από την κρίση που μας έριξαν τα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα εκείνης της εποχής. 

Ο Σημίτης συνεχίζει να γελά με τον ίδιο τρόπο και σήμερα αν και κανένας δεν τον βλέπει πέρα από την κυρία Δάφνη. 

Και ο Παπαδήμος να χειροκροτά τον εαυτό του. Είναι πλέον πρωθυπουργός. 

Χρειάστηκαν μόλις 10 χρόνια. 

Πόσα θα χρειαστεί να καταλάβουμε;