Σαν σήμερα πέθανε το 1877 ο Δημήτριος Βούλγαρης

Σαν σήμερα πέθανε το 1877 ο Δημήτριος Βούλγαρης( (1802 – 1877), ο Υδραίος πολιτικός, γυιος του κοτζαμπάση του νησιού Γεωργίου Βούλγαρη. Ο Δημήτριος ήταν ευφυής, αλλά όπως περιγράφεται από τον πολιτικό Ν. Λεβίδη, ήταν και εκδικητικός στους αντιπάλους του. Από νεαρός είχε συνεισφέρει στην επανάσταση του 21 και επειδή η οικογένειά του ήταν εύπορη, αναμίχθηκε στην πολιτική και έλαβε πολλά αξιώματα όπως δήμαρχος στην Ύδρα, γερουσιαστής το 1843 και τον Απρίλιο του 1847 Υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Κωλέτη και Τζαβέλα.
Ωστόσο, το όνομά του είναι γραμμένο με μαύρα γράμματα στην ελληνική ιστορία, καθώς ως πρωθυπουργός πλέον το 1855, μεσούντος του ΚριμαϊκούΠολέμου, έμεινε στην εξουσία για 2 χρόνια, νοθεύοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, για να παραιτηθεί το Δεκέμβριο του 1866 μετά από διαφωνία με τον βασιλιά Όθωνα.
Στα χρόνια αυτά αυθαιρετούσε ψηφίζοντας μέχρι και τον προϋπολογισμό χωρίς απαρτία, ακολουθούσε φαύλες και αντισυνταγματικές πολιτικές που οδήγησαν τον Χαρίλαο Τρικούπη στην δημοσίευση του περιβόητου άρθρου του «Τις πταίει;» το 1875.
Και μπορεί το άρθρο αυτό να οδήγησε στη σύλληψη και φυλάκιση του Τρικούπη, αλλά τον ανέδειξε και ως «ηγέτη» πραγματικό στα μάτια του λαού και τελικά στην εξουσία.
Οι βουλευτές του Βούλγαρη αποκλήθηκαν «στηλίται» δηλαδή στιγματισμένοι που θα έπρεπε να γραφούν τα ονόματά τους σε ατιμωτική στήλη, όπως γινόταν στην αρχαιότητα.
Και αν γινόταν αυτό σήμερα, φαντάζεσθε πόσες στήλες θα χρειαζόμασταν, ώστε φαύλοι ευφυείς (!) πολιτικοί της σήμερον, όμοιοι με τον Βούλγαρη, που έφεραν όμως περγαμηνές από την εσπερία, και κομπασμό περίσσιο (όπως θα έλεγε και ο Σουρής) να χωρέσουν σε αυτές, αφού οι φυλακές μας δεν έχουν χώρο για τα μούτρα τους; Αναρωτηθείτε «Τις πταίει;», κλείστε τα μάτια και αρχίστε το μέρτημα… το οποίο θα κρατήσει πολύ.
Ωστόσο, και αυτός ο φαύλος Δ.Βούλγαρης, που εισέπραξε τιμή και προνόμια λόγω της συμμετοχής του στον αγώνα του ’21, έπαθε κατάθλιψη όταν δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες/ συνεργοί του και υπουργοί του, στο Ειδικό Δικαστήριο, αν και ο ίδιος «γλύτωσε» λόγω των προσωπικών του γνωριμιών. Τους φαύλους της δικής μας εποχής, είτε καθίσταται εξόχως δύσκολο να τους παραπέμψουμε σε δίκη, είτε όταν τους παραπέμψουμε, σπάνια βλέπουν τα κάγκελα αλλά σίγουρα ποτέ δεν παθαίνουν κατάθλιψη. Φωνάζουν ως το τέλος «δεν γνωρίζω τίποτε! Δεν έχω καμιά ευθύνη!’ ΦΕΥ.