Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Να μι σι καπιτάρ’.
Σήμια απ’ ντ’ αυγή έβαλα μι ντου νου μ’ τα χουρτάργια κι λάλσα κι ντη Βγινιά να πάμι.Δεν-ι βάλαμ μι ντου νου μας του ργιάκ’ κι κνήσαμ’.Όντι ζγώσαμ’ δα ,κατήβινι ακόμα η γέργιακας κι πού να πιάισ’.Για καλή μας τύχ’ φέρναν’ οι κιαχαγιάδις τα πάατα κι γείχαν κι γιένα γαδαέλια.Σαν-ι σώσαν κουντά, μας λέει η Τασούδς :να μη θέλτι να πιάστι απού πία;
-Ναι ,ναι γείπαμ’ ιμείς,μουου δε γέντι κι αα θελ’ να πάμι σιακάτ’ απ’ ντ’ γέφυα να πιάσουμ’.
-Ιλάτι απού δουνά να πιάστι μι ντου γάδαου.Η Βγινούδα ,μαθέμ’ ίιγαν’ πάτσι σ’ ντη σκάλα καβαλίκιψι κι αγάλια-αγάλια πίασι.Ιγώ πού ν’ανιβώ έχου κι του γέρμου του κουσούρ’ του ντηλιγιαννάτκου. Κατ’ απ’ πάτσα σ’ ντη σκάλα κι γείδα τόσου ζντουν’ απ’ δεν-ι μπόλουμαν να πάου τα νιφάα μ’ πέθανα απ’ τα γέλια,ξιάθκα.
Μι λέει η Τάσους να μ’ανιβουηθήσ’ .Ιμένα τι μι θέλς ,η βασμός ιμ’!Λάλει κι η Βγινιά,μάιντι ντε ,ανέβα ,γη ,βγάλι τα παπούτσια σ’ κι τς’ κάλτσις κι πίασι.
-Αα,καλά αα παγώσου ,δε γέντι ,μου να πάμι ντου γαδαέλια σιασιακεί σ’ντ’ πέταα ν’ανιβώ απάν’ κι να μπδήξου στου σαμάρ’.
-Αα, οχ δα καμέν’ κι αα ντου κουψουμισιάισ’ ντου γάδαου κι γύστια δε αα μπουλούμι να κβανήσουμ’ μηκά τς χειργιές μας!
Ιγώ ,έδια απ’ σας του λέγου δεν –ι καταλάβινα απ’ γείμαν σα του βνο κι ντάαπκα. Γείπα απού μέσα μ’ :απού ταχιά αα του ράψου, γιατί του τσβάλ’ γένκι τς Καλκούτας κι βάλι!
Να μι σας ζαλίζου ,έβγαλα τα παπούτσια μ’ κι τς κάλτσις πάτσα μέσα κι πίασα.Πουρπατήσαμ’ κανέ χιλιόμιτρου ,γείδαμ’ τα λαψανουγούλια σι κατ’ δέτις κι κάναμ’ κατά σιακάτ’ να μάσουμ’.
Γύστια αρχόντας πιάσαμ’ απ΄ ντ γέφυα.Ταμάμ πιάσαμ’γήρχουνταν η Γιάννς κι μας γείπι :ανιβείτι σ’ντ καρότσα να σας πάγου σιαπάν.Η Βγινιά,ίιγαν’ μαθέμ ,ανέφκι! Ιγώ παργούμαν πάλι.Βγαίν η Γιάννς κι μι λέει: έλα μέσα κάτσι κι αα βγει η κυρά μ’ να κάτς πίσου.
-Αα οχ-οχ ,κατήβα Βγινιά να πάμι μι τα πουδάργια ,να μη τς αργούμι τς νουμάτ’.
-Αα,οχ δα καμέν’ κατήφκι του νιφόο μ’ δε μπουλώ, σα δε, ανέβα μουναχή σ’ ,πουρπατσ-τά.
-Μμ,να δα μεις η σντουουφγιά, ας γείσι μάι!
-Άιντι αα κάτσου μέσα μι ντου πιδέλια.Κάνου να κάτσου,μπαα,δεν-ι χώργουμαν.Πήγι του καμένου του πιδί απά σ’ντου μπαμπά τ’κάμ’κάτσου για να κλείσ’ η πόρτα ,ντιπ.Καμνιά βουλά ξίφκι κι του πιδί κ ‘εκατσα κι σώσαμ στου σπίτ.
Απ’ έεκειν’ ντ μία, αφού γένκα ιιζίλ’ απουφάσ-σα να κάνου δίιτα.
Αλλά σαν-ι γείσι λαίμαργ’ τι δίιτα αφού απλώνς του χερ σ’ παντού. Ένι να μη σι καπιτάρ’.
Έετς –έετς κάθουμ’ σια τα’κατό κιαα κάθουμ’όσου να ζω. Μι γείπι γιένας να βάλου δαχλίδ’ μουου, πινήντα-πινήντα να ζήσου,να τα τνάξου τα σκιπάρνια.
Άιντι λέγου απού μέσα μ’ ,μπουλεί κι να σουγλώ ντ τύχη μ’ ,ας κάτσου στ’ αβγά μ’ κι ό,τ’ πει η Παππούς μας ας γεν.