Η ελληνική ΑΟΖ, όπως και κάθε ΑΟΖ, είναι μια εθνική οντότητα. Αυτό και μόνο προβλέπεται από το Δίκαιο της Θάλασσας. Κατά συνέπεια, η Ευρωπαϊκή Ένωση ως υπερεθνικός θεσμός δεν μπορεί βέβαια να έχει ΑΟΖ ούτε καν να την διεκδικήσει. Κατά συνέπεια,δεν υπάρχει καμιά
δυνατότητα παρερμηνείας πολιτικών δηλώσεων. Αυτή την περίοδο πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, διότι δεν υπάρχουν πια πολλές επιλογές για τη θέσπιση της ΑΟΖ μας. Η θέσπιση είναι μια διαδικασία εθνική και μονομερής και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, εκτός βέβαια αν δεν έχει διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Αυτή η διευκρίνιση σημαίνει πρακτικά ότι η αναφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αφορά μόνο και μόνο τη γεωπολιτική και δίνει έμφαση στη στρατηγική προσέγγιση του θέματος και όχι το νομικό. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ελληνική ΑΟΖ πρέπει να αξιοποιήσει το ευρωπαϊκό πλαίσιο μέσα στο οποίο παίζει η Ελλάδα από το 1821, ειδικά όταν ξέρουμε ότι γειτονικές χώρες ποντάρουν πάνω στην ενταξιακή τους πορεία. Επιπλέον μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξέρουμε ότι υπάρχει ο επιμερισμός της ΑΟΖ μεταξύ των χωρών που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα το οποίο λειτουργεί ως μοχλός πίεσης για τις επόμενες υποψήφιες χώρες. Αν προσθέσουμε την ψηφοφορία που θα γίνει στο Ευρωκοινοβούλιο και αφορά τον ενεργειακό χάρτη 2020 και 2050, έχουμε μια στρατηγική σύγκλιση που ενισχύει τη δική μας προσέγγιση περί ΑΟΖ. Οι επαφές που γίνονται τώρα με τις γειτονικές χώρες προετοιμάζουν τη θέσπιση, για να μην υπάρξει κανείς που θα θεωρεί ότι δεν έχει ενημερωθεί εγκαίρως για τις αποφάσεις μας περί του θέματος. Πράγμα το οποίο είναι αδιανόητο τώρα που τελείωσαν και οι έρευνες του Nordic Explorer στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, αφού τα σεισμικά έγιναν έως τη μέση γραμμή της Αλβανίας, της Ιταλίας και της Λιβύης. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό πλαίσιο που πρέπει να αξιοποιήσει η πατρίδα μας για την ανακήρυξη της ΑΟΖ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου