Άοπλοι απέναντι στα φαινόμενα βίας στα σχολεία!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά,
Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός

Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό: να θεωρήσουμε ότι το πρώτο και έσχατο που πρέπει πια να μας απασχολεί είναι το εισαγόμενο «μπούλινγκ» καθ' ότι Ευρωπαίοι πολίτες με ελληνικές ρίζες και ευρωπαϊκές πλέον συνήθειες! Και θα ήθελα να μου πει κάποιος αν πραγματώνεται στα σχολεία μας, ιδιαίτερα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η αγωγή των νέων-μαθητών, από ποιους και με ποια μέσα.
Πολύ περισσότερο τώρα με την εισαγωγή της αυτοαξιολόγησης, με την ωμοφαγία, αυτό εισπράττω εγώ, με την αύξηση του διδακτικού ωραρίου, με τα συνεχόμενα πεντάωρα πολλές φορές, ποιος θα έχει τη διάθεση, την υπομονή να ασχοληθεί με το παιδαγωγικό έργο, που είναι έργο ευθύνης; Παίρνουμε μεν σαν παράδειγμα τα ξένα εκπαιδευτικά συστήματα, αλλά αγνοούμε τις δικές μας ανύπαρκτες υποδομές!
Για να λέμε αλήθειες -που κάποιοι δεν τις θέλουν και αντί να ασχοληθούν με τη μάχιμη εκπαίδευση βάζουν σε λειτουργία ερευνητικά προγράμματα με ερευνητές, οι οποίοι σαφέστατα θα στηριχτούν στην αρωγή των εκπαιδευτικών-καθηγητών, επ' αμοιβή οι μεν, για την ψυχή της μάνας τους οι δε- τα τελευταία χρόνια όλα λειτουργούν υπό το κράτος της χαλαρότητας! Και περάσαμε από την κατά κύριο λόγο παιδαγωγική στην ανθρωπαγωγική, σε κάτι δηλαδή πιο γενικό και, κυρίως, ατελεύτητο!
Φταίνε και οι νέες μέθοδοι, κατά τα ξένα πάντοτε πρότυπα, που αρχικά τις εμπνεύστηκαν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα "ξεμαλλιασμένες" και να πρέπει σώνει και καλά να τις υιοθετήσουμε! Γιατί το ήθος κατά τον Αριστοτέλη δεν μας απασχολεί τόσο όσο μας το κληροδότησε ο φιλόσοφος.
Μήπως όμως στερούνται και παιδαγωγικής κατάρτισης αρκετοί από εκείνους οι οποίοι "διαγκωνίστηκαν" για να καταλάβουν μια θέση ευθύνης όπως αυτή του διευθυντή μιας σχολικής μονάδας; Αφήνω την ταχύρρυθμη εκπαίδευση, που επινοήθηκε για να "εξυπηρετηθούν" την τελευταία στιγμή όσοι ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, για να τονίσω πρωτίστως ότι όποιος έχει πάρε-δώσε με παιδιά, το κυριότερο που επιβάλλεται να διαθέτει είναι η ευκολία των ελιγμών και όχι οι μετωπικές συγκρούσεις, που και αυτές τις κατατάσσουμε πλέον στην ενδοσχολική βία!
Και χαλαρά, πιο χαλαρά, καταργήσαμε κάθε μορφή ποινής και πετάξαμε το μπαλάκι στους εκπαιδευτικούς, που δεν μπορούν πλέον να κάνουν τίποτα όσες ώρες και μέρες κι αν συνεδριάζουν.
Οταν, μέχρι σήμερα, υπάρχουν ποινές, που όμως αναιρούνται σε άλλα σημεία των εγκυκλίων του υπουργείου ή τίθενται σε εφαρμογή με την ευθύνη του συλλόγου διδασκόντων, τι μπορεί στ' αλήθεια να γίνει;
Ξαφνικά προσμετράμε μορφές ενδοσχολικής βίας, επιμορφώνονται εκπαιδευτικοί αλλά είναι τόσο λεπτό το θέμα στα σημεία του, που όσο θα το μεγεθύνουμε τόσο δυσεπίλυτο θα γίνεται.
Είμαστε άοπλοι και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη βία στο σχολείο όποια κι αν είναι, λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική, σωματική, συμπεριφορές παρενόχλησης, στο βαθμό που θέλουμε.
Οσο θα υπάρχουν τάχα ποινές, ανεφάρμοστες στην ουσία, δεν μπορούν να γίνουν πολλά.
Για να είναι αποτελεσματική η αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας θα πρέπει πρώτα ο εκπαιδευτικός να έχει λόγο και για να έχει λόγο θα πρέπει να στηρίζεται από σαφείς, σαφέστατες υπουργικές διατάξεις. Γιατί, τι θα πει π.χ. "απαγορεύεται το κάπνισμα", όταν δεν υπάρχει για τη συγκεκριμένη απαγόρευση αντίστοιχη ποινή. "Απαγορεύεται η χρήση κινητών τηλεφώνων". Ερωτώ ποια συγκεκριμένα ποινή ελαχιστοποιεί την απαγόρευση.
Αναφέρθηκα για ευνόητους λόγους σε δύο παραδείγματα που συνεγείρουν πολλαπλή βία και ο νοών νοείτω!
Να καταργηθεί η επιδότηση των απουσιών! Οι μαθητές μετακινούνται με την άδεια του σχολείου, βλ. απουσίες αδικαιολόγητες και δικαιολογημένες 114 τουλάχιστον, από σχολείο σε σχολείο και δημιουργούνται μύρια όσα προβλήματα κι ας μη μιλάμε για κλειδωμένα κάγκελα!
Ακόμη, ας αποφασίσει η ηγεσία του υπουργείου να βελτιώσει τη σχολική ζωή λαμβάνοντας υπόψη ότι ο μαθητής υφίσταται και άλλες ψυχοσυναισθηματικές καταστάσεις στο οικογενειακό περιβάλλον και παρουσιάζει πολλάκις διασπαστική συμπεριφορά.
Τέλος, ας ληφθεί υπόψη η ηθελημένη, καταναγκαστική μορφή βίας: Οι μαθητές των Λυκείων δεινοπαθούν στο πρώτο τετράμηνο προκειμένου να γράψουν επαναληπτικά διαγωνίσματα σε όλα τα μαθήματα από το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου έως τις 22 Δεκεμβρίου περίπου, σαν να μην υπάρχουν άλλες μέρες!
Διορθώστε τα λάθη, μετριάστε τη στάση σας και απέναντι στον εκπαιδευτικό, που τον καταντήσατε κρατικό υπάλληλο και τον εμπλέξατε στα δημοσιοϋπαλληλικά γρανάζια, να χτυπά κάρτα προσέλευσης και αποχώρησης!».