Η μέθοδος του "εσωτερικού δανεισμού" είναι ασφαλώς γνωστή στην εφαρμογή τής οικονομικής θεωρίας στην πράξη. Υπάρχει όμως διαφορά στην εφαρμογή της όταν αυτό πραγματοποιηθεί εντός των τειχών της σημερινής ΕΕ τής οποίας είμαστε μέλη.
Νομίζω όμως ότι εφόσον αυτό είχε γίνει ομαλά και από την αρχή με δέλεαρ ένα κατά τα άλλα υψηλό επιτόκιο (πχ 4,8% έως 5,8%) για την τότε τραπεζική ή χρηματιστική εσωτερική αγορά (τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα - λοιπές μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κλπ) ίσως είχε γίνει κατορθωτό να γίνει ένας εσωτερικός δανεισμός χωρίς κραδασμούς στην οικονομία μας (αναφέρομαι για το τέλος του έτους 2008 για το 2009 και ασφαλώς το 2010).
Νομίζω όμως ότι εφόσον αυτό είχε γίνει ομαλά και από την αρχή με δέλεαρ ένα κατά τα άλλα υψηλό επιτόκιο (πχ 4,8% έως 5,8%) για την τότε τραπεζική ή χρηματιστική εσωτερική αγορά (τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα - λοιπές μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κλπ) ίσως είχε γίνει κατορθωτό να γίνει ένας εσωτερικός δανεισμός χωρίς κραδασμούς στην οικονομία μας (αναφέρομαι για το τέλος του έτους 2008 για το 2009 και ασφαλώς το 2010).
Δηλαδή αν έδιναν οι τράπεζες ένα επιτόκιο (ομολόγων ή και καταθέσεων ) άνω του 4,8% σε μικρές καταθέσεις φαίνεται ότι θα είχε αποφευχθεί τουλάχιστον η ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό, ο επαναπατρισμός κάποιων άλλων ίσως και ξένων αλλά πολύ περισσότερο θα είχε μετατραπεί το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέους τής χώρας μας σε μία μορφή εσωτερικού δανεισμού εφόσον το χρήμα θα "κυκλοφορούσε" σε ομόλογα που θα κατείχαν στην πλειοψηφία τους εγχώριοι "τραπεζικοί καταναλωτές η πιστωτές" (Πολύ περισσότερο αν η τράπεζα ή ο οργανισμός ήταν στη πλειοψηφία του - τότε- ελεγχόμενος από το δημόσιο πχ ΤΤ ή ΑΤΕ). Επισημαίνεται ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των τραπεζών μπορεί να οδηγούσε και σε επιτόκια (καταθέσεων κλπ) άνω του 6%...
Δείτε το παρακάτω δημοσίευμα που νομίζω ότι μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα ( Η διαφορά μας λόγω μεγέθους με την Ιαπωνική οικονομία είναι εμφανής όπως επίσης και το ότι η Ιαπωνία δεν ανήκει σε καμία οικονομική Ένωση του τύπου ΕΕ)
Κατά την άποψή μου η πιθανή λύση αυτή την στιγμή είναι η εφαρμογή της Κευνσιανής Θεωρίας δηλαδή ότι έκαναν οι Αμερικανοί μετά το Κραχ του 1928-29 Ήτοι αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο υπό μορφή κρατικών επενδύσεων στα πλαίσια της ΕΕ (υπό τον έλεγχο τής ΕΚΤ) ώστε μέσω των νέων θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν να συγκρατηθούν και να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας να λειτουργήσει η πραγματική οικονομία και όχι η χρηματιστική έστω και αν αυτό οδηγήσει (οδηγεί σίγουρα) σε πληθωρισμό και μείωση της συναλλαγματικής οικονομίας του Ευρώ (πχ 1 δολάριο = 1 Ευρώ). Η θέση αυτή βέβαια δεν είναι λύση χωρίς κλυδωνισμούς.... θα είναι όμως
ασφαλώς λιγότεροι από τούς αντιστοίχους της πιθανής κατάρρευσης καί άλλων Ευρωπαϊκών κρατών στα πλαίσια τής Αξιολόγησής τους από τους διεθνείς οργανισμούς... (αύξηση του πληθωρισμού -αύξηση τιμών μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών κλπ), Επισημαίνεται η μεσοπρόθεσμη χρήση αυτής τής λύσης για την σταθεροποίηση τής οικονομίας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ιδίως σε κράτη μέλη της Ευρωζώνης ώστε στη συνέχεια να οδηγηθούμε στην περαιτέρω ανάπτυξη με οδηγό τον ιδιωτικό τομέα (επέμβαση δηλαδή του δημόσιου τομέα για μόχλευση - υποβοήθηση τής ανάπτυξης του ιδιωτικού όταν εκείνος βρίσκεται σε αδυναμία Αυτό έγινε και στις ΗΠΑ το 2009 όταν η Citybank "λειτούργησε" για ένα περίπου έτος με κρατική σκέπη και δανεισμό μετά την κατάρρευση τής Λίμαν Μπράδερς).
Την θέση αυτή βέβαια αντιπαθούν τα μέγιστα οι Γερμανοί οι οποίοι έχουν μεγάλο μέρος των Κεφαλαίων τους σε τραπεζικές καταθέσεις και ομόλογα (φυσικά πρόσωπα - δημόσιο κλπ) γεγονός που οδηγεί μαθηματικά στην απώλεια εσόδων.....
Δείτε το παρακάτω δημοσίευμα που νομίζω ότι μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα ( Η διαφορά μας λόγω μεγέθους με την Ιαπωνική οικονομία είναι εμφανής όπως επίσης και το ότι η Ιαπωνία δεν ανήκει σε καμία οικονομική Ένωση του τύπου ΕΕ)
Κατά την άποψή μου η πιθανή λύση αυτή την στιγμή είναι η εφαρμογή της Κευνσιανής Θεωρίας δηλαδή ότι έκαναν οι Αμερικανοί μετά το Κραχ του 1928-29 Ήτοι αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο υπό μορφή κρατικών επενδύσεων στα πλαίσια της ΕΕ (υπό τον έλεγχο τής ΕΚΤ) ώστε μέσω των νέων θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν να συγκρατηθούν και να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας να λειτουργήσει η πραγματική οικονομία και όχι η χρηματιστική έστω και αν αυτό οδηγήσει (οδηγεί σίγουρα) σε πληθωρισμό και μείωση της συναλλαγματικής οικονομίας του Ευρώ (πχ 1 δολάριο = 1 Ευρώ). Η θέση αυτή βέβαια δεν είναι λύση χωρίς κλυδωνισμούς.... θα είναι όμως
ασφαλώς λιγότεροι από τούς αντιστοίχους της πιθανής κατάρρευσης καί άλλων Ευρωπαϊκών κρατών στα πλαίσια τής Αξιολόγησής τους από τους διεθνείς οργανισμούς... (αύξηση του πληθωρισμού -αύξηση τιμών μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών κλπ), Επισημαίνεται η μεσοπρόθεσμη χρήση αυτής τής λύσης για την σταθεροποίηση τής οικονομίας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ιδίως σε κράτη μέλη της Ευρωζώνης ώστε στη συνέχεια να οδηγηθούμε στην περαιτέρω ανάπτυξη με οδηγό τον ιδιωτικό τομέα (επέμβαση δηλαδή του δημόσιου τομέα για μόχλευση - υποβοήθηση τής ανάπτυξης του ιδιωτικού όταν εκείνος βρίσκεται σε αδυναμία Αυτό έγινε και στις ΗΠΑ το 2009 όταν η Citybank "λειτούργησε" για ένα περίπου έτος με κρατική σκέπη και δανεισμό μετά την κατάρρευση τής Λίμαν Μπράδερς).
Την θέση αυτή βέβαια αντιπαθούν τα μέγιστα οι Γερμανοί οι οποίοι έχουν μεγάλο μέρος των Κεφαλαίων τους σε τραπεζικές καταθέσεις και ομόλογα (φυσικά πρόσωπα - δημόσιο κλπ) γεγονός που οδηγεί μαθηματικά στην απώλεια εσόδων.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου