Ελπιδοφόρα μηνύματα.......από δυσάρεστες διαπιστώσεις.

Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, θα έπρεπε να οδηγεί σε σκέψεις και διαπιστώσεις που συνεπάγονται και θα μπορούσαν να προκύψουν στον καθένα μας, έτσι ώστε να μπορούσαμε να ισχυριστούμε την εκκίνηση διαδικασίας υπέρβασης της κρίσης σε πνευματικό τουλάχιστον επίπεδο. Η έλλειψη αυτή αναδεικνύει και πάλι πόσο «γυμνός» είναι ο βασιλιάς, διότι όχι μόνο δεν ακούμε σκέψεις που αναδεικνύουν προσωπικότητες ή ηγέτες, αλλά ούτε το ανάλογο ύφος υπάρχει κατά τις διατυπώσεις και τις δημόσιες συζητήσεις, όπως υποβάλει η κατάσταση. Διότι οι δημόσιοι συζητητές στερούνται συναίσθησης, ήθους και ύψους διανοητικού ικανού να προσμετρήσει το σύνολο των παραμέτρων, αλλά και συναισθηματικής νοημοσύνης να αποτιμήσει την δημόσια δυστυχία και την προσβολή της αξιοπρέπειας του απλού πολίτη. Και αυτό διότι είτε έχουν πρωταγωνιστήσει στην πρόκληση της παρούσας κατάστασης, είτε έχουν επωφεληθεί του δικομματισμού και έχουν αναρριχηθεί σε απόσταση ασφαλείας από τις κοινωνικές ομάδες που πρώτιστα πλήττει η κρίση, είτε βρίσκονται de facto σε απόσταση από αυτές.
Όταν όπως αυτό είναι το τοπίο σε μακροεπίπεδο, με την διαδικασία λειτουργίας των συγκοινωνούντων δοχείων, έχουν μολυνθεί και σε μικροεπίπεδο, οι τοπικές κοινωνίες. Βλέπουμε γύρω μας, άτομα που επωφελήθηκαν της φαυλότητας του κομματισμού και των εκπροσώπων του, να επιτείνουν την κρίση με κυνισμό, στο σημείο που μπορούν.
Αν μάλιστα η παρούσα κρίση έχει συγκριθεί με την «Γερμανική Κατοχή», είναι διότι, πέρα από την Μέργκελ, υπάρχουν και οι δοσίλογοι. Και εδώ θα είχε έναν ρόλο ουσίας να αναλάβει το κίνημα των αγανακτισμένων, αν στηλίτευε με τον δημόσιο λόγο που δύναται να έχει, τα κακώς κείμενα σε μικρό, τοπικό επίπεδο η κάθε ομάδα. Διότι, σε μικρόεπίπεδο, είναι εύκολο να γνωρίζει κανείς και τον εργοδότη που ενώ η επιχείρησή του πάει σχετικά καλά και δεν επηρεάζεται από την κρίση, αυτός προβαίνει σε μειώσεις των μισθών ώστε οι όποιες απώλειες να επιμεριστούν στους εργαζόμενους και όχι στα δικά του έσοδα. Επίσης, μπορεί εύκολα να γίνει γνωστό, πως λειτουργεί ένας διευθυντής σε οποιοδήποτε οργανισμό, δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, όταν σε τέτοιες εποχές εξαγρίωσης καταρτίζει λίστες εφεδρείας ή επιλέγει να απολύσει –επ’ευκαιρία της κρίσης, ή εξ αφορμής αυτής- το στέλεχος από το οποίο μοιάζει να απειλείται η δική του εξέλιξη. Αυτό είναι που λέμε ο θάνατός του η ζωή μου, τουτέστιν ο νόμος της ζούγκλας, που μετατρέπει όσους τον εφαρμόζουν σε υπανθρώπους.
Οι τοπικές κοινωνίες και μάλιστα οι επαρχιακές, χαρακτηρίζονταν από την αλληλοϋποστήριξη. Όμως τώρα ο συνδετικός ιστός διαρρηγνύεται πρώτα από τους πλέον αδύναμους κρίκους των κοινωνιών, τους λιγότερο ηθικούς, τους ελλειμματικούς που βρέθηκαν σε θέσεις υψηλές γλείφοντας και σερνάμενοι πίσω από πολιτικούς, που τους μετέτρεψαν σε ανθρωπάκια, ώστε, μετά την κατάντια τους αυτή, τίποτα να μην φαίνεται αδύνατο να επιχειρήσουν για διολισθήσουν πλέον στους υπανθρώπους.
Θα είχε ενδιαφέρον να υπήρχε μια μελέτη για τις οικογένειες που εξέθρεψαν δοσίλογους ή μαυραγορίτες και θράφηκαν έτσι όταν ο λαός λιμοκτονούσε. Υπόθεσή μου είναι ότι αυτή η κουλτούρα της καταπάτησης πτωμάτων και της εκμετάλλευσης των κρίσεων ή των προβλημάτων του κοινωνικού συνόλου από ορισμένους αγιογδύτες, είναι μια κουλτούρα που μεταβιβάζεται και σηματοδοτεί το ποιον ολόκληρων οικογενειών και έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Το αντίθετο, το νεοεμφανιζόμενου αλλοτριωμένου βολεμένου που λειτουργεί με ένστικτο δοσιλογισμού προς τον συνεργάτη, συνάδελφό του, είναι ένα εκτρωματικό αποκύημα της σημερινής κοινωνίας που μετράει πλέον την ώρα μηδέν της αγραμματοσύνης της και του κοινωνικού της αναλφαβητισμού.