Ουδέν κακόν αμιγές καλού

του 

Νικολάου Βαφειάδη 

τ. αντιδημάρχου Οικονομικών 

δήμου Αθηναίων 

και δημοτικού συμβούλου 

Την εποχή που όλη η Ελλάδα καταφέρετε κατά του Μνημονίου θα προσπαθήσω να διατυπώσω την άποψή μου με τον κίνδυνο να φανεί «αιρετική». Πιστεύω ότι η εφαρμογή του Μνημονίου μέσα σε όλα τα αναμφισβήτητα κακά που έχει επιφέρει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία εμπεριέχει, δυνατότητες και ευκαιρίες που αν τις εκμεταλλευτούμε θα οδηγήσουν, σε ένα μεσο- μακροπρόθεσμο επίπεδο, τη χώρα σε έναν άλλο τρόπο ανάπτυξης.Ας ξεκινήσουμε από το παράδειγμα των μειώσεων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι κρατικές επιχορηγήσεις προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχουν μειωθεί για μεν τα λειτουργικά έξοδα κατά 50% περίπου, για δε τις επενδύσεις πάνω από 60%. Αυτό δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο στην λειτουργία των Δήμων. Η πεποίθησή μου όμως είναι, ότι σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο οι αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δεν θα σφίξουν από μόνοι τους παραπέρα την θηλιά στο λαιμό τους, αλλά θα βρουν λύσεις αναπτύσσοντας την ευρηματικότητα και αξιοποιώντας όλα τα συγκριτικά στοιχεία, που προσφέρει ο τόπος τους. Σήμερα δεν είναι μόνο η ανάγκη, αλλά η ευκαιρία να αρχίσουν οι Δήμοι να συζητάνε για αποτελεσματικό προγραμματισμό, έλεγχο, περιορισμό των πελατειακών σχέσεων, αντιμετώπιση της διαφθοράς. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει Δήμος που να μην έχει ανάγκη βελτίωσης της λειτουργίας του και περαιτέρω εξορθολογισμού των διαδικασιών του. Η οικονομική δυσπραγία αναγκάζει τους αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να αναζητήσουν νέες πηγές εσόδων ενώ παράλληλα η προσπάθεια για εξοικονόμηση πόρων οδηγεί την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε νέες σύγχρονες μορφές διοίκησης και συνεργασίας με τον ιδιωτικό τομέα, όπως παραδείγματος χάριν η συμμετοχή των ιδιωτών στην διαχείριση των απορριμμάτων.

Όπως είναι γνωστό η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί βασικό στοιχείο της Γενικής Κυβέρνησης, άρα αυτά που αναφέρω παραπάνω, θα μπορούσαν να ισχύσουν για την Γενική ή και την Κεντρική Κυβέρνηση, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη το γραφειοκρατικό μέγεθος, και τον υδροκεφαλισμό του Ελληνικού Κράτους.

Οι αλλαγές όμως που επιφέρει το Μνημόνιο, δεν περιορίζονται στο Δημόσιο Τομέα. Ήδη μεγάλα κομμάτια της αγοράς, που κάλυπτε αντιπαραγωγικά ο Δημόσιος Τομέας, έχουν δοθεί σε ανταγωνιστικές συνθήκες. Μέχρι πρότινος όταν ήθελε κάποιος να περιγράψει το κατά πόσο η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα, εμπεριέχεται στην λογική των νέων, έλεγε το εξής: Ο καλός φοιτητής ενός καλού αμερικάνικου πανεπιστημίου επιδιώκει να ανοίξει την δική του επιχείρηση. Ο καλός φοιτητής ενός καλού βορειοευρωπαικού πανεπιστημίου επιδιώκει να βρει δουλειά σε μια πολυεθνική εταιρία και ο καλός φοιτητής ενός καλού Ελληνικού Πανεπιστημίου επιδιώκει να μπει στο Δημόσιο. Τώρα που οι πόρτες του Δημόσιου έκλεισαν, οριστικά και τουλάχιστον για μια οκταετία, οι Νέοι Επιστήμονες ή αυτοί που πρόκειται να βγουν σύντομα στην παραγωγή, αναγκαστικά θα στραφούν στον Ιδιωτικό Τομέα. Θα χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις, τη δυναμικότητα και τη ζωντάνια τους, ως ανταγωνιστικά προσόντα ώστε να επιβιώσουν στις σύγχρονες οικονομικές συνθήκες. Η προστιθέμενη αξία που αναμένουμε όλοι να προκύψει από αυτή την εξατομικευμένη προσπάθεια, συσσωρευμένη στο επίπεδο της χώρας θα δημιουργήσει το νέο Α.Ε.Π. και τις νέες αναπτυξιακές δυνατότητες που όλοι περιμένουμε.