Κατάταξη ΑΕΙ και ΤΕΙ

Σύμφωνα με την τελευταία έκδοση του webometrics.info (2012), τα ελληνικά ιδρύματα εμφανίζουν την ακόλουθη εικόνα:

Για τα πανεπιστήμια
Α. Στις 15 πρώτες θέσεις βρίσκονται μόνο δημόσια πανεπιστήμιαΒ. Πέντε (5) πανεπιστήμια (ΑΠΘ, Πατρών, ΕΚΠΑ, ΕΜΠ, Κρήτης) βρίσκονται στο καλύτερο 3% της παγκόσμιας κατάταξης. Μάλιστα, το ΑΠΘ βρίσκεται στο καλύτερο 1%.
Γ. Άλλα τρία (3) πανεπιστήμια (Ιωαννίνων, Αιγαίο και Δημοκρίτειο) βρίσκονται στο καλύτερο 5% της παγκόσμιας κατάταξης.
Δ. Άλλα έξι (6) ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια (Θεσσαλίας, ΟΠΑ, Πολυτεχνείο Κρήτης, Μακεδονίας, Πειραιώς και Γεωπονικό) βρίσκονται στο 10% της παγκόσμιας κατάταξης.
Ε. Μεταξύ 2011 και 2012, 18 από τα 23 ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια βελτίωσαν τη θέση τους στην παγκόσμια κατάταξη. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, η αύξηση αυτή είναι εντυπωσιακή.

Για τα ΤΕΙ
Α. Το πρώτο ΤΕΙ στην παγκόσμια κατάταξη είναι εκείνο της Κρήτης (2.316 θέση)
Β. Τέσσερα (4) ΤΕΙ (Κρήτης, Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας) βρίσκονται μεταξύ του 10 και του 15% καλύτερου της παγκόσμιας κατάταξης
Γ. Πέντε (5) ακόμα ΤΕΙ (Καβάλας, Πειραιά, Μεσολογγίου, Κοζάνης και Σερρών) βρίσκονται μεταξύ 15 και 20%.
Δ. Τα πρώτα δύο (2) ΤΕΙ (Κρήτης και Αθήνας) βρίσκονται πάνω από οκτώ 8 πανεπιστήμια.

Σύμφωνα με την ίδια μελέτη η Ελλάδα να (ξανα)βιώσει ένα συνεχώς εντεινόμενο κύμα φυγής στο εξωτερικό «υπερεκπαιδευμένων» νέων το οποίο αναδεικνύεται τόσο από έρευνες όσο κι από το ενδιαφέρον του τύπου. 

Βέβαια, σε μια ουμανιστική-οικουμενική θεώρηση η εν λόγω φυγή δεν αποτελεί μείζον πρόβλημα. Αντίθετα, σε μια πραγματιστική θεώρηση, από τη φυγή αυτή κερδίζουν οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη οι οποίες με μηδενικό κόστος εκμεταλλεύονται την επένδυση που έκανε η Ελλάδα στη νέα της γενιά. Βέβαια, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι αυτό οφείλεται στην αποτυχία της χώρας να συνδέσει κατά τρόπο αρμονικό την οικονομία της με τις παρεχόμενες σπουδές. Η αιτίαση αυτή δεν είναι αθεμελίωτη. Όμως, θα πρέπει να γίνει παραδεκτό επίσης ότι αυτή η αποτυχία οφείλεται και στην πίεση που δέχεται η Ελλάδα (ή χώρες όπως η Ελλάδα) μέσω πολλαπλών διαδικασιών «εναρμόνισης» ή «συντονισμού» που εκφράζονται από συστήματα μιας, ενιαίας και γραμμικής αξιολόγησης είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο (πχ. Διαδικασία της Μπολόνια, μεθοδολογία ENQA) είτε σε παγκόσμιο επίπεδο (πχ. η παγκόσμια λίστα ταξινόμησης που παρουσιάζεται σε αυτήν την εργασία ή η λίστα της Σαγκάη ή του TIMES, κτλ).
Ουσιαστικά, αυτές οι παραδειγματικές εκδοχές δεν υποδηλώνουν παρά αυτό που μας λέει η εξειδικευμένη βιβλιογραφία: ότι η έννοια της ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση είναι μάλλον μια πολύ «σχετική έννοια».