Μελαψή Επιχειρηματίας

Διήγημα του Άρη Δαβαράκη

Τη γνώρισα σε κάποιο συνέδριο που γινόταν από το Οικονομικό Φόρουμ Θράκης. Με είχαν καλέσει προκειμένου να εκφράσω την άποψη του πνευματικού κόσμου για μια υπόθεση χαμένη από καιρό: την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Μονάχα παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας τόλμησαν να εμφανιστούν· τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν βιώσει την οργή των πολιτών και έδειξαν την πολιτική τους ωριμότητα διά της απουσίας των.
Η Σεμίνα ξεχώρισε αμέσως μες στο πλήθος των συνέδρων που είχαν συγκεντρωθεί στο Θράκη Παλλάς. Γύρω στα σαράντα, με αζέρικα ζυγωματικά, μελαψή επιδερμίδα και πλούσια αλογοουρά, έκανε ακόμη και τον μητροπολίτη της περιοχής να ξεχάσει για λίγο το ιερατικό του σχήμα. Με άλλα λόγια, έδωσε νόημα στο συνέδριο.
Με το επίμονο φλερτ μου δεν έπαψε να γελάει ηχηρά. «Σε όλες τα ίδια λες!» ήταν η μόνιμη επωδός της. Εχει μια φάρμα με κοτόπουλα κοντά στο Δέλτα του Εβρου.
Κάποτε το συνέδριο τέλειωσε. Αφού συμφωνήσαμε όλοι ότι δεν πρέπει να γίνουν εξορύξεις χρυσού στην περιοχή, τράβηξε ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Η Σεμίνα –κάτοικος Ορεστιάδας- υποσχέθηκε να με συναντήσει κάποια στιγμή στην Αθήνα, στην οποία κατεβαίνει συχνά πυκνά για τις δουλειές της. Της έδωσα τον αριθμό του κινητού μου και τη φίλησα στις άκρες των χειλιών – μέχρι εκεί έφτασα.
Δύο μήνες αργότερα άκουσα τη βαθιά φωνή της στο τηλέφωνο. «Είμαι στην Αθήνα», είπε. «Θα με βγάλεις έξω απόψε;».
«Μα ασφαλώς!» είπα. «Σε περίμενα τόσον καιρό. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι…».
Η Σεμίνα γέλασε. «Σε όλες τα ίδια λες», είπε.
Κι όμως, αλλάζει ο χρωματισμός της φωνής. Αυτό πήγα να πω, αλλά δεν μίλησα.
Ηρθε στο ραντεβού φορώντας το τελευταίο άρωμα Tom Ford και ένα σύνολο Ted Baker με σακάκι και παντελόνι. Απογοητεύτηκα κάπως (όχι από το άρωμα), αλλά δεν άργησα να ξαναβρώ το κέφι μου.
Δειπνήσαμε στη Ράτκα. Μόνο και μόνο επειδή έμενε εκεί κοντά, στο St. George Lycabettus. Εντάξει, και επειδή είχε σπεύσει να δηλώσει ότι ήθελε να μου κάνει το τραπέζι. Ποτέ δεν λες όχι όταν κάποιος θέλει να σου κάνει το τραπέζι στη Ράτκα: έχει υπέροχα πανάκριβα φαγητά και πρέπει να είσαι τουλάχιστον ορνιθοτρόφος για να μπορείς να πληρώσεις.
Επειτα κάναμε μια βόλτα στη Χάρητος, για να συναγελαστούμε με τα άτομα που πίνουν ποτά στο κατακόκκινο και μεσοπολεμικής αισθητικής Baila και στο κλασικό City. Με τις γνωστές φάτσες που μοιάζουν να έχουν απολιθωθεί σαν να παίζουν σε ασπρόμαυρη ταινία του Μπέργκμαν σχετική με τον χρόνο - αναφέρομαι στην «Εβδομη σφραγίδα».
Εγώ ήπια ουίσκι και η Σεμίνα μαργαρίτες. Εγειρα πάνω της, παρ’ ότι φορούσε παντελόνι - μισώ τα παντελόνια στις γυναίκες. Τροφοδότησα το μυαλό της με γόνιμη φλυαρία. Ηθελα να την αποπλανήσω πάση θυσία – εξάλλου γι’ αυτό είχα φροντίσει να μην ξεμακρύνουμε πολύ από το κατάλυμά της.
Αργότερα, όταν φτάσαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου της, είπα γεμάτος ρομαντισμό: «Σεμίνα, έβαλες την ψυχή μου σε κίνηση απόψε. Αφησέ με να βάλω σε κίνηση το κορμί σου».
Γέλασε – είναι εύθυμος άνθρωπος η Σεμίνα. «Σε όλες τα ίδια λες», είπε. Με φίλησε στο μάγουλο και πήρε μόνη της το ασανσέρ.
Πάλι καλά που έχει κατήφορο μέχρι την πλατεία.