Σαμοθράκη

Γράφει η Ισμήνη Τορνιβούκα

Η Σαμοθράκη είναι μέρος μαγικό. Tο λέω σ’ όλους και δεν με πιστεύουν. Ίσως γιατί είναι δύσκολο να τη φανταστείς – η Σαμοθράκη δεν μοιάζει με κανένα άλλο μέρος, με κανένα νησί. Είναι ένα βουνό στη μέση της θάλασσας, πανύψηλο και καταπράσινο. Τα καλοκαίρια της μοιάζουν με τρύπες στο χρόνο: σε μια σαμοθρακιώτικη παραλία πάντα βρίσκεις ένα κομματάκι απ’ την αρχαία ζωή της, από ένα καλοκαίρι που υπήρξε πριν χιλιάδες χρόνια με τον ίδιο τρόπο: ολόιδιο, δίδυμο, αμετακίνητο.Γιατί εσύ, ο μοντέρνος άνθρωπος, δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα στη Σαμοθράκη. Η Σαμοθράκη είναι εκείνη που σ’ αλλάζει – πας εκεί με όλο σου το άγχος, με τις χιλιάδες ηλεκτρονικές συσκευές σου, την ατελείωτη λίστα με όλα αυτά που πρέπει να δεις και να κάνεις, τις ιστορίες που ξέρεις, τα αστεία που έχεις ξαναπεί, και ξαφνικά τίποτα δεν έχει σημασία. Ξυπνάς μέσα σε ένα δάσος και δεν έχεις φορτιστή και ούτε που κοιτάς το ρολόι σου ποτέ. Γίνεσαι φίλος με όλους και ερωτεύεσαι χωρίς ποτέ να δίνεις το κινητό σου, γιατί δεν χρειάζεται, θα βρεθείτε. Μιλάς χωρίς να έχεις ανάγκη να εξηγήσεις ποιος είσαι, από πού είσαι, πού δουλεύεις, πού σπουδάζεις. Στη Σαμοθράκη τίποτα δεν είναι απαραίτητο να ειπωθεί ή να γίνει: μπορείς να απλώσεις το χέρι σου και να αγγίξεις το καλοκαίρι με το δάχτυλο.

Τα πρωινά πηγαίνεις στη Γριά Βάθρα για βουτιές από το σκοινί, ή στις βάθρες του Φονιά για πολύ σκαρφάλωμα και ησυχία, ακούς μόνο τα νερά που τρέχουν και γύρω σου πετάνε λιβελούλες μοβ και πράσινες. Ύστερα, μόλις έρθει το απόγευμα και αρχίσεις να πεινάς, πας για κατσικάκι – τέλειο παντού, αλλά εμάς μας άρεσε ένα μακρινό χωριό, σκαρφαλωμένο στην άκρη του νησιού, στον Προφήτη Ηλία. Και μετά για βόλτα στα στενάκια της πανέμορφης Χώρας, και γλυκό στον Λευκό Πύργο. Και όταν τα βράδια κάθεσαι στα Θέρμα και τραγουδάς κάτω από τα πλατάνια ένα από αυτά τα τραγούδια που κυλάνε στο αίμα σου, λες αυτή ακριβώς είναι η ευτυχία: δεν έχει καμία σχέση με όλα μας τα άγχη, τις περίπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές μας, την ατελείωτη λίστα με όσα πρέπει να κάνουμε.
Υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα, έλεγε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, πρέπει να το βρει, να μείνει εκεί. Και εγώ για τη Σαμοθράκη δεν είχα αμφιβολία – θα μέναμε εκεί, έτσι κι αλλιώς, για πάντα.