Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά 

Χάπγια, γή πααμύθγια!
Μνια βουλά ,γήνταν μνια γιργιά κι έζη σι γιένα χαμλό μκόο σπίτ’απ’ γείχι ιφτά σκαλουπάτγια να κατβείς κι ιφτά παναθυέλια γίσια απάν στου χώμα.Σα νι πάγινι μσαφίρς ντου κέρνα μι ντου τρόπουτς ιφτά ρακιά σι πουλύ μκόο πουτιούδ’σα να λέμι κι τα ιφτά γήνταν γιένα ρακουπότηου. Γείχι ιφτά γάτις,ιφτά πλάδις,
ιφτά παατίνις κι ιφτά αίγις! Μνια μία πήγι η γανουτής να παρ΄τ’ αγγιά τς να τα γανώσ’΄κι ντου δώκει ιφτά τζιτζιούδγια μπακιρένια,ιφτά νταβαδέλια ,ιφτά χλιάργια κ’ιφτά πιόνια.
-Κάλα,γιργιά ,ντη γείπι πγιον μαθέμ ταγίιζ κι γιατί έις έε τόσα αγγιά.
-Ισύ ντου λέει αα πληουθείς κι να μη ουουτάς πουλλά γιατί άλλ’βουλά δε αα σι δώσου.
-Κι γιατί μι κίασις μ’ έεφτου του πουτηούδ’ ιφτά ρακιά κι δε μι δώκεις μνια βουλά σι γιένα μιγαλύτιου να του νιώσου κιόλα;
-Γύρσι ,μάβιισι η τόπους κι δε σι βλέπου,σήκου ξικουμπίσκι γιατί μι κτήκιασις μι τα γιατί σ’.
-Αα δε ξανατσμουδγιάζου γιργιά γιατί μι φαίντι απ’ δεν-ι γείσι όπους γήσαν.
-Καλά απ’ του γοίικσις αλλάζ’άθιιπους απού ώρα σι ώρα κ’ιγώ έεφτου έπαθα άλλαξα του καταλαβαίνου αλλά τι να κάνου,ντ’ γεια μας μόναχα νάχουμ.
-ξίφκι η γανουτής κι έβαλι τ’αγγιά στου τσβάλ, μουου,βώωντξι κι μαζιυτήκαν τα ζουντανά.Σ’ντ’ αρχή μέτιισι ιφτά γάτις,μέταα,μέταα κι σκώνταν η τίιχα τ’κατ’απ’τά’βγαζι ιφτά.
-Τι έπαθι η καμέν’ καλύτια να ντη κόλλα του τρία ,να σμαζεύ του κάθι τι.
Έευτα έλιγι η γιαγιά μας η γι’Ασανίνα’ σα πααμύθ’ στα πιδγιά, κ’ικιά κμούνταν απ’ ντ’ αφουσίουσ’,αρχαλίζαν κι δεν-ι μπόλει να τ’απουσώσ’.
-μνιά βουλά ντη ώωτσι του πιδέλ’ απ’ δε νύσταζι :κι τι γένκι παακάτ’ 
-παακάτ’ νύσταξα κι αα σι πω ταχιά έλιγι, μου ψουφουλάκιασι.
Του ταχιά σαν-ι γέευαν πααμύθ’έλιγι άλλου άριθμό κι άλλα πράματα κ’ικιά πάλι κμούνταν.
Σαν-ι μιγαλύναν κι μαζιυτήκαν μνια βουλά να τα τραπιζώσ’ έστουουσι του σουφααλίκ κι΄εβαλι απάν γιένα ντάβαδου πατάτις μι ιφτά μπουουσνά απού πλάδις ,έκουψι ιφτά μιγάλα φιλιά ψουμί γύφιι ιφτά πιόνια κ’ιφτά μαστααπάδις αλμινέν’ για να πγιούν σαν-ι διψούσαν.Τα πιδγιά λουγιαστήκαν κι γείπι η γιένας :αα.πάλι τα ίδγια!
-Τι ένι μπαμπά μ’ ;
-Ναα,γιατί έχ’ η νταβάς ιφτά μπουουσνά;
-Γιατί έσφαξα ιφτά πλαδέλια ,γιένα μπουουσνό εχ’ ,ιφτά γείμαστι ...λουγάργιασι.
-Αα,γιαγιά,να μην –ι γείσι καμνιά ααγίδα ,θμάσι απ’ μας έλιγις πααμύθγια κι μας απουκοίμζις;
-Μμ,κιοο ακόμα του κάνου!
-Τι ,λες πάλι ιστουρίις άσουστις;Σι πγιον;
-Σ’ντου παππού σας,γιατί πήγι κι φουρτώθκι χάναχ απ’ ντου γιατόο.
-Ζάναξ μπε!
-Νόμζι να ντουν αφήσου μι τα πανιά τ’να λιέτι ντ’ άλλ’ ντ’ μία σα ζουντόβουλου για σταλό,κι πότι αα κάνουμ’τσι δλειες μας;
Κατ’ απ’ πέσ’ σβήνου ντ’ λάμπα κι λέγου :θμάσι πόσου χουουνώ γήνταν η Κυργιακούδς η κουρουτζής απ’ χάθκι;
Ικιός λέει τι,πώς, γύστια ντου ουουτώ δήθιν,γείχι πιδγιά ,παντιιυτήκαν,τι γείχι;
Έετς, μι λέει μουναχός τ’:δε γύιζ’ απ’ ντ’ άλλ’ να κμοιθούμι νυστάξαμ.
Αα,καλό, να του λέμι γιαγιά,μπουλεί απού κανές να του καν’ κι να μη παίρν’νε χάπγια,νε χαπάις!
-Να του λέτι ,γιατί ντου παλαβώσαν ντου κουσμάκ΄ κι απ’ ντη μνια δίν΄πάαδις στου κράτους κι απ’ ντ’άλλ’καταπίν’χάπγια να σνερτ’ άπ’ του κακό απ’ ντου βήικι.