Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά  

Ικιός γέλα κ’ ικείν’ γένταν όφγιους!
-Χα,χα,χαα,χα,χα,χαα!
-Αα του μένι παλαβώθκις δεν ι γείσι σήμια για πουουκουπή.Δε μι λες ,τι βλεπς κι γιλάς, φαίντι τίπουτα μαθέμ ,για σι γκούτσι του κγιαρ κι σάλιψι του νιουνιός;
Χα,χα,χαα…-νταμάτσι έδια μπασ’ γιατί ντου βλεπς ντου χούλιου αα σι ντ’ ασμπατήξου κιαα πίν’ πάπγις! Αα ,γιλούδ δεν ι γείχαμ γιλούδ’ απουτάξαμ. 
Η γι Ανιστάης πέθινι στου γέλιου μόλις έβλιπι ντ’ Βασιλκή .
Ικείν’ τι ντη θελς γένταν θηρίου ντ’ αρχόνταν να ντουν ατκαγιάσ’ μου απάντηχει καμ΄ντου φουτήσ’ η θγια τ’ η μοία κι του κλείσ’ του γιέρμου.
Απά σ’ντ’ ώρα, να η Χριστουφής .
-Έλα ,έλα κάτσι , μκιο σήμια γιαδγιέ χάλια …κι ντου μουρμούρξι :νταμάτσι ,λέγου κι ντέεπισι ντουν άθιιπου.
Η γι Ανιστάης ,η βασμός τ’.Πήγει να πει, γιατί γέλα ,δε ντουν άφνι η Βασιλκή. -Ας γήσαν ισύ μου να βάστουμαν αστοιβγιά να ντ’ ακμπίσου σια ντ’ αρχάλ ‘σ’ να δγεις έλα μιταγιλάισ’; 
-Βασιλική ,έχς να μη δώισ’ αβγά ,λέει η Χριστουφής. 
-Έχου για, να πάγου να τα φέου τα’χου απού’κει στου κατών’. 
Τα γίφιι σι μνια σουπγιέρα κι έκατσι κουντά στου καλάθ’ του Χριστουφή κ’έβαζι δγιο-δγιο μέσα. 
Άρχισι να γιλά κι η Χριστουφής κι τι ντη θελς ντ’ Βασιλκή, όφγιους μι τιργιά κιφάλια. 
-Βασιλική ένα καπέλου έχς στου κιφάλς! 
Η γι Ανιστάης γείχι παρμένα γιαγούρτια απ’ ντου Βασίλ’ κι άνοιξι να φάει γιένα, μουου ντ’ πέτσα δε ντη τώωει κι ντ έμασι μι του κουτάλ.Πήγει σντ’ πόρτα να ντη πιτάξ’ να ντη φαει η γάτα κι όπους σκούπζι η Βσιλκή μι του φουουκάλ’ κι γήνταν κατά μπουουστά πραπ η πέτσα έκατσι απά στου κιφάλ τς μου δε του πήι χαμπάρ κι ντη κβάνι απάνι τς. 
Όσου ντ’ έβλιπι ,δος του γέλιου. 
-Πήγινι καημέν’να βγάλις ντη τσίπα έλιγι η Χριστουφής. 
-Αα γιάαυτου ξισγαϊζ η παίδους ;Στου χαγιάτ πήγα κιαα νένι ουουγότσπα δε σας τώει. 
Σαν ι βάλαν πάλι τα γέλια … 
-Έμορ να δγιω σντου καθέεφτ τι ανάθημα ένι. 
Πάει κι τι να δγει.Κάλα πού ντη βήικα ιγώ ντ’ πέτσα κι μπιρντέμ:βρε Ανιστάσ’ ισύ τόκανις του καλό κι γιλάς ;Τι του πίασις του κιφάλι μ’ ντινικέ; 
Η Χριστουφής σκώθκι να φύι. 
-Είκοσι είναι τα’ αβγά. φεύγω τώρα ,συ θα παλεύς ντ πέτσα. 
-Γιατί δε ντη πέταξις σντου ντινικέ; 
-Μμ να δεν-ι φόργουμαν παπούτσια κι απ’ ντ πόρτα ντη δώκα δρόμου, γήθιλα να σι πω μουου μόλις ντ έβλιπα ξιαίνουμαν στα γέλια. 
-Γείδις τι καν η τιμπιλιά,κιο σαν ι γήνταν έλα τα σαβουρντούμι γούλα απ’ ντ πόρτα. 
Αα σι πω, θμάσι ντ γιαγιά μ’ ντη Θκινέλλα; 
Μνια βουλά για να μη βγει όξου απ’ του κατέφλιου ,πέταξι του νι-ό απ’ τς φασούλις μπουουστά σ’ ντ πόρτα κι πάγουσι ,κι σαν έκλουσι η παππούς ιμ ,πάρντουν καταγή.Έπισι κι δώκει του κιφάλ τ’ απάν σ’ντ πόρτα κι άνξι ικείν’, κι κι απ’ κάνταν βλεπ του κιφάλ τ’ μέσα κι του κουρμί τ’ τιτααβιργιασμένου.Πάγινι να σκουθεί κι γλίσταα κι η γιαγιά μ’ τι γείσι καλά ,έκλεισι ντ πόρτα γιατί κυργιώναμ κι ντου γείπι :σα σκουθείς έλα δεν έχουμ σκουπό να παγώσουμ! 
Να κι έδια, ισύ γέλασ’ ,ιγώ γένκα όφγιους ,η Χριστουφής χώλιασι ,απού τι ,απ’ ντιμπιλιά σ’.