Τώρα όσοι δεν πίστευαν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά, έχουν ένα πρόβλημα αντικειμενικό, διότι η ιστορία του μέλλοντος έρχεται να τους διαψεύσει με τον πιο δυναμικό τρόπο. Μετά την υπογραφή του Δικαίου της Θάλασσας από την πατρίδα μας το 1982 και την ψήφιση του κυρωτικού
Νόμου από τη Βουλή των Ελλήνων το 1995, είχαμε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα στη χώρα μας. Και ενώ υπήρχε ο Νόμος περί Υδρογονανθράκων 2289/1995, δεν τον είχαμε αξιοποιήσει. Σιγά σιγά όμως τα πράγματα αλλάζουν και μπαίνουν στη θέση τους. Έτσι ήρθε και η τροπολογία του Νόμου 4001/2011, η οποία επέτρεψε επί του πρακτέου και τον διαγωνισμό για τις σεισμικές έρευνες, που έγιναν στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης από τη Νορβηγική Εταιρεία PGS και έληξε μετά από 120 μέρες και 12.431 Km. Για να ενισχυθεί ο Νόμος, εκδόθηκε στις 10/02/2012 το Προεδρικό Διάταγμα για το Δημόσιο Φορέα Υδρογονανθράκων, το οποίο εξασφαλίζει τα έσοδα για την Ελλάδα, αφού για το μετοχικό κεφάλαιο εκδίδεται μία μετοχή, ονομαστική υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία είναι αμεταβίβαστη, αλλά ακόμα και αυτό δεν επαρκούσε για μερικούς. Στις αρχές του 2013, άρχισε και έκλεισε ο διαγωνισμός για την επάνδρωση του επταμελούς διοικητικού συμβουλίου της Εταιρείας Υδρογονανθράκων. Και πάλι όμως μερικοί αμφισβητούσαν την πρόθεση της δημιουργίας αυτής της εταιρείας, δίχως να αντιληφθούν τη στρατηγική επιλογή που είναι υψίστης σημασίας για την Ελλάδα. Τώρα με επίσημη ανακοίνωση στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής από τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό ξέρουμε ότι σύντομα θα ιδρυθεί η Ελληνική Δημόσια Εταιρεία Υδρογονανθράκων. Αυτή η εταιρεία παρουσιάζεται ως αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχή εκμετάλλευση των φυσικών κοιτασμάτων της χώρας που μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο. Έτσι, η εξέλιξη του θέματος της ΑΟΖ συνεχίζεται πρακτικά και μάλιστα σε εθνικό επίπεδο. Αν επιπλέον συνδυάσουμε αυτό το γεγονός με την άφιξη της πλατφόρμας εξόρυξης στο κοίτασμα Αφροδίτη στο οικόπεδο 12 της Κυπριακής ΑΟΖ, γίνεται κατανοητό σε όλους ότι η υψηλή στρατηγική της αξιοποίησης της ΑΟΖ μπαίνει σε εφαρμογή όλο και πιο βαθιά στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου βρίσκονται η Ελλάδα και η Κύπρος. Αυτά τα βήματα είναι ιστορικά κι αν μερικοί τα απαξιώνουν είναι απλώς γιατί δεν τα είχαν σκεφτεί ποτέ στη ζωή τους, γιατί ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς. Όμως το αδιανόητο, μετά το στάδιο της ουτοπίας, έγινε όραμα για το λαό μας και τώρα περνάμε στην πράξη, για να αλλάξουμε την πραγματικότητα που όλοι θεωρούσαν δεδομένη δίχως δυνατότητα αλλαγής. Η Ελλάδα όμως προχωρά με σταθερά βήματα προς την αξιοποίηση των Υδρογονανθράκων μέσω της ελληνικής ΑΟΖ κι όσοι δεν το πιστεύουν ακόμα δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί δεν πρόκειται να παράγουν έργο για την Ελλάδα μας. Ενώ η πατρίδα μας χρειάζεται μόνο και μόνο έργα για να συνεχίσει να ζει ελεύθερη ως Ελληνισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου