Στο ίδιο έργο θεατές… όπως κάθε χρόνο! Σ’ αυτό του παραλόγου! Όπως κάθε Σεπτέμβρη, περιμένοντας την τοποθέτησή μας σε κάποιο σχολείο. Και γιατί Σεπτέμβρη άραγε; Παραμονή της έναρξης των μαθημάτων, όταν έχει προηγηθεί ένα ολόκληρο καλοκαίρι της ραστώνης και του άπλετου χρόνου; Γιατί έτσι…
Γιατί στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα πρέπει ως μωρές παρθένες την ύστατη στιγμή να τρέχουμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
Έτσι την Τετάρτη, πρώτη μέρα στο σχολείο, εγώ θα κάνω αγιασμό στο 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Πέπλου όπου είμαστε έξι δάσκαλοι για τρεις τάξεις, φαντάζομαι ούτε στη Φιλανδία τέτοια μεγαλεία: δύο δάσκαλοι για κάθε τάξη, ενώ πολλά σχολεία της Αλεξανδρούπολης θα ξεκινήσουν με πολλές ελλείψεις στο διδακτικό προσωπικό μια και ακόμη δεν έγιναν οι αποσπάσεις.
Πεδίο μάχης οι αποσπάσεις! Ο νόμος ασαφής. Χρόνια τώρα, όχι φέτος… Ο καθένας τον ερμηνεύει κατά το δοκούν. Στέλνει το Υπουργείο διευκρινιστικές εγκυκλίους, αλλά εμάς δε μας ικανοποιούν πάντα και ζητάμε διευκρινιστικές των διευκρινιστικών… Έτσι υπεράριθμοι, στη διάθεση, συνάδελφοι στο γενικό πίνακα κατάταξης, σύζυγοι ανθρώπων που υπηρετούν στα σώματα ασφάλειας και στο δικαστικό σώμα περιμένουν τοποθέτηση. Αλλά ποιος πρώτα; Έλα μου ντε!
Αντί λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια να γίνει το αυτονόητο, να ζητήσει δηλαδή το συνδικαλιστικό μας όργανο να ξεκαθαρίσει το ζήτημα και να δοθεί μία πολύ συγκεκριμένη απάντηση που θα ισχύει για όλα τα ΠΥΣΠΕ της Ελλάδας, εμείς απλά προτιμάμε να θολώνουμε τα νερά… Γιατί άραγε; Να αναρωτηθώ τόσο εγώ όσο και δεκάδες άλλοι συνάδελφοι που περιμένουν την τοποθέτησή τους σαν πρόβατα στη σφαγή. Αφελές το ερώτημα και ρητορικό. Την υποψιαζόμαστε την απάντηση αλλά την καταπίνουμε αμάσητη μαζί με τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που μας απέμειναν…
Επιδίδονται οι αιρετοί συνάδελφοι σε ομηρικούς καβγάδες προκειμένου να βρεθεί λύση. Ανέξοδοι λεονταρισμοί για εσωτερική κατανάλωση…Τι να πω αλήθεια σ’ όλους αυτούς που δεν ανήκουν στο χώρο της εκπαίδευσης και με ρωτούν γιατί δεν τοποθετήθηκα ακόμη σε σχολείο; Πώς να τους εξηγήσω την αναστάτωση που επικρατεί; Τι να απαντήσω όταν για άλλη μία φορά θα μου πουν το γνωστό «ουδείς μωρότερος των διδασκάλων, αν δεν υπήρχαν οι ιατροί» …αντιστρέφοντας βέβαια εδώ τη σειρά των επαγγελμάτων…
Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την ευλογημένη χρονιά του 2003, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο κ. Ευθυμίου, που στις 21 Ιουνίου, τελευταία μέρα του σχολικού έτους, εγώ όχι απλά ήξερα σε ποιο σχολείο θα είμαι την επόμενη χρονιά αλλά και ποια τάξη θα έχω… Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα όμως πάμε με το βήμα του κάβουρα, κάθε πέρυσι και καλύτερα…
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΔΟΓΛΟΥ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου